Το
Starfield φαίνεται εντυπωσιακό. Από την καθαρή, πολύχρωμη παγκόσμια σχεδίασή της μέχρι τις πολλές αποστολές, τις επιλογές προσαρμογής και τις ευκαιρίες για περιπέτεια με γνώμονα τους παίκτες, η Bethesda – απ’ ό,τι μπορώ να πω – έχει φτάσει σε μια νέα κορυφή στον σχεδιασμό παιχνιδιών RPG. Προσπαθώ να αντισταθώ στη διάχυση ή να συμπεριφέρομαι υπερβολικά σεβασμό προς τους κατασκευαστές βιντεοπαιχνιδιών, αλλά με την ημερομηνία κυκλοφορίας του Starfield τώρα στον ορίζοντα, αυτή είναι πραγματικά μια από αυτές τις περιπτώσεις που δεν ξέρω πώς το κάνουν – ακόμη και με εκατοντάδες προγραμματιστές, πιθανώς πολλά χρήματα και πολλά πολλά χρόνια έντονης εργασίας, η δημιουργία κάτι σαν το Starfield μου φαίνεται σχεδόν μαγική. Δεν νομίζω ότι φταίει το Starfield, αλλά όταν παρακολουθώ και διαβάζω για το νέο έργο της Bethesda, αισθάνομαι έναν βαθύ, σχεδόν απογοητευτικό λήθαργο.
Και όταν λέω απογοητευτικό, εννοώ ότι είναι απογοητευτικό για μένα – δεν θέλω το Starfield να με κάνει να νιώθω μουδιασμένος, κουρασμένος, βαριεστημένος. Μιλάμε για το αποκορύφωμα ίσως δεκαετιών σύλληψης και σχεδιασμού. Μιλάμε –και πάλι– για εκατοντάδες ανθρώπους που πέρασαν ίσως ολόκληρη τη ζωή τους αναπτύσσοντας την τεχνογνωσία τους και που στη συνέχεια εργάστηκαν επιμελώς για να την εφαρμόσουν σε αυτό το τεράστιο νέο παιχνίδι υπολογιστή.
Και φυσικά, υπάρχει επίσης το πραγματικό άπειρο των τεχνολογικών προόδων, οι εξωτερικές επιρροές και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι παράγοντες πρέπει να συγκεντρωθούν για να επιτρέψουν σε κάτι σαν το Starfield να υπάρξει τελικά. Μου φαίνεται και μου φαίνεται σαν η ολοκλήρωση, το είδος του μεσημβρινού, αυτού προς το οποίο τα βιντεοπαιχνίδια triple-A ως κουλτούρα έλκονται συλλογικά τα τελευταία 20 χρόνια. Το Starfield φαινομενικά αντιπροσωπεύει μια νέα κορυφή του τι μπορούν να επιτύχουν τα παιχνίδια-και πιο συγκεκριμένα τα παιχνίδια ανοιχτού κόσμου.
Αλλά, νομίζω, γι’αυτό βαριέμαι. Το Starfield αντιπροσωπεύει την τελειότητα μιας φόρμουλας, αλλά λόγω αυτής της αρετής εξακολουθεί να μοιάζει με μια φόρμουλα. Το επιστρέφω στο GTA 3, στο Morrowind, στο World of Warcraft-ή ίσως και νωρίτερα. Όσο τα παιχνίδια, η κουλτούρα των τυχερών παιχνιδιών και οποιοσδήποτε έχει μερίδιο σε ένα από τα δύο μπορεί να αναφέρεται ως «εμείς», φαίνεται ότι, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, φτιάχναμε βασικά το ίδιο βιντεοπαιχνίδι.
Οι κόσμοι γίνονται μεγαλύτεροι. Η προσαρμογή γίνεται πιο εκτεταμένη. Η αφήγηση που καθοδηγείται από τους παίκτες καθοδηγείται περισσότερο από τους παίκτες. Αλλά η θεμελιώδης δομή, το ήθος και η εμπειρία για το κοινό παραμένουν άκαμπτα τα ίδια. Το 2001, το γήπεδο για το GTA 3 ήταν ότι μπορούσα να προσεγγίσω τις αποστολές όπως μου άρεσε. 20 χρόνια αργότερα, οι εξελίξεις στην τεχνολογία, τη φαντασία και την κλίμακα επιτρέπουν μια πιο πιστή και εμπεριστατωμένη απόδοση αυτού του γηπέδου, αλλά παραμένει ιδεολογικά και πνευματικά το ίδιο, μόνο που τα παιχνίδια γίνονται μεγαλύτερα κάθε φορά.
Ελπίζω λοιπόν ότι το Starfield αντιπροσωπεύει ένα είδος ολοκλήρωσης, μια ακμή ή μια κορύφωση των βιντεοπαιχνιδιών ανοιχτού κόσμου, που οδηγούνται από παίκτες. Θα ήθελα να πιστεύω ότι, ως κουλτούρα, η απάντησή μας στο Starfield θα περιλαμβάνει μια απόφαση ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει πουθενά να πάμε με αυτό το είδος παιχνιδιού και ότι με την υπόσχεση του sandbox-world ορισμένων από τους πρώτους πρωτοπόρους τελικά να εκπληρωθεί, γίνεται όρεξη και περιέργεια για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Θα ήθελα να σκεφτώ το Starfield ως το τελευταίο παιχνίδι ανοιχτού κόσμου ή τουλάχιστον το τελευταίο παιχνίδι ανοιχτού κόσμου με την ίδια έννοια που υπήρχαν τόσα πολλά παιχνίδια πριν. Αυτό δεν είναι καταδίκη του Starfield. Αντίθετα, είναι πεποίθηση και προσδοκία ότι το Starfield είναι τόσο καλό όσο μπορεί να είναι αυτά τα είδη παιχνιδιών και γίνεται κίνητρο για το gaming να επιχειρήσει κάτι εντελώς άλλο.
Είναι ασυνήθιστο και ίσως άδικο για τη φύση της δημιουργίας και της τέχνης να σκεφτόμαστε με τόσο χρηστικούς όρους – αυτή η ιδέα ότι δεν χρειαζόμαστε άλλα παιχνίδια όπως το Starfield μετά το Starfield. Ωστόσο, πιστεύω ότι κάθε είδος και αρχέτυπο, εντός και εκτός βιντεοπαιχνιδιών, ανεβαίνει, επισημοποιείται, φτάνει σε ένα πλάτωμα και μετά υποχωρεί, και ότι το Starfield δυνητικά –και επωφελώς– αντιπροσωπεύει την αρχή του τέλους αυτής της διαδικασίας. Αμφιβάλλω ότι κάποιος θέλει να δει τα παιχνίδια triple-A να ομογενοποιούνται σε σημείο που όλα έχουν RPG, ανοιχτό κόσμο, προσαρμογή και αφηγηματικά στοιχεία που καθοδηγούνται από παίκτες, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει έντονος κίνδυνος να συμβεί κάτι τέτοιο, με κίνδυνο εξερευνώντας άλλα είδη και δυνατότητες.
Το Starfield θα μπορούσε να σηματοδοτήσει το σημείο ότι το gaming, ως κουλτούρα, αποδέχεται ότι αυτού του είδους το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί κατάλληλα. ένα σημείο στο οποίο μας πιέζουν να σκεφτούμε και να ποθούμε – μετά από 20 χρόνια καλλιέργειας μιας τέλειας έκφρασης της ίδιας φόρμουλας – τι άλλο υπάρχει εκεί έξω.
Λάβετε τις πλήρεις απαιτήσεις συστήματος Starfield για να βεβαιωθείτε ότι η εξέδρα σας είναι έτοιμη για την ημερομηνία κυκλοφορίας. Μπορείτε επίσης να μάθετε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για κάθε έναν από τους συντρόφους του Starfield που θα σας συνοδεύσουν στην περιπέτειά σας στον γαλαξία.
