Zemsta węzłów: kiedy władza XX wieku ustępuje miejsca autonomii XXI wieku

Część I: Bitcoin jako drzewo, trwałość i głębokie struktury

Zaduma

Być może Byłem bardziej bezczelny, tytuł pierwszej części tej serii skończyłby się jako coś bardziej kuszącego, coś mocnego, jak „Bitcoin to palma, a Fiat to kokos”. Ale na dobre lub na złe, taki tytuł wydawał się nasycony nieco zbyt lekkomyślnością, zbyt tropikalny i trywialny jak na tak ważki temat.

Prawdę mówiąc, zdjęcia palmy byłyby w rzeczywistości bardzo dokładne alegoria tego, jak mapa drogowa bitcoinów i fiat będzie ewoluować wraz z postępem w XXI wieku. Królewska palma, roystonea oleracea, podskakująca gorączkowo w ulewnym szkwału, choć nigdy nie przestaje mocno chwycić korzeni głęboko pod ziemią. I tak jak w przypadku każdej burzy, jedyną darwinowską koniecznością dla tego drzewa jest przetrwanie, przetrwanie burzy tak bez szwanku, jak to możliwe.

Inne drzewa i struktury mogą pękać i kapitulować przed surowymi kaprysami natury, pozostawiając więcej światła słonecznego do wchłonięcia naszej królewskiej dłoni, gdy niebo się oczyści. Szczątki wszystkich, które nie były wystarczająco mocne, by przetrwać atak, metabolizowane przez kolonie termitów i pożary zarośli, przekształciły się w żyzną i żyzną glebę. Nowa warstwa podstawowa, z której można się odbudować i rozwijać. Trafna metafora, biorąc pod uwagę fakt, że gleba jest jedynym fizycznym medium, jakie kiedykolwiek zaobserwowano w przyrodzie, zdolnym do przekształcenia śmierci w życie. Podobnie absolutnie rzadki, nieprzekupny, zdrowy pieniądz jest jedynym medium ekonomicznym, które jest w stanie tchnąć życie gospodarcze w rozpadający się i upadający system finansowy.

Ostrzeżenie

„Nieszkodliwe przekazanie czas na łące z dala

Tylko słabo zdaje sobie sprawę z pewnego niepokoju w powietrzu

Lepiej uważaj

W pobliżu mogą być psy

Spojrzałem na Jordanię i zauważyłem

Rzeczy nie są takie, na jakie wyglądają

Co otrzymujesz za udawanie, że niebezpieczeństwo nie jest prawdziwe

Potulny i posłuszny, podążasz za przywódcą

W dół wydeptanymi korytarzami do doliny ze stali

Co za niespodzianka!

Wygląd końcowego szoku w twoim oczy

Teraz rzeczy są naprawdę takie, na jakie wyglądają

Nie, to nie jest zły sen”

-Roger Waters, „Owca”, 1977

Źródło: Nareeta Martin, @LudiMagistR

Proroctwo

„Czy słyszałeś o róży, która wyrosła ze szczeliny w betonie?

Udowodniając, że prawa natury są błędne, nauczyła się chodzić bez stóp.

To zabawne. wydaje się, że zachowując swoje marzenia, nauczyła się oddychać świeżym powietrzem.

Niech żyje róża, która wyrosła z betonu, kiedy nikt inny nawet się tym nie przejmował”.

–Tupac Shakur, „Róża, która wyrosła z betonu”, 1999

Zanim będziemy w stanie w pełni docenić wywnioskowaną powyżej cechę trwałości bitcoina, być może pomocne będzie kontekstualizacja, w jaki sposób i dlaczego taka „antykruchość” (coś, co zdefiniujemy bardziej szczegółowo poniżej) nieuchronnie ujawni się jak grzmot, uderzenie twarz, pozwalając nam wszystkim zobaczyć jej głęboko niedocenianą użyteczność.

Aby to osiągnąć, zróbmy niewielki objazd, korzystając ze zmodyfikowanej wersji techniki sokratejskiej pytań.

Teoria: panika klasy masowych inwestorów

Szanowany inwestor techniczny, Balaji Srinivasan, w swoim koncepcyjnym modelu zdecentralizowanej gospodarki pod pseudonimem, kontrowersyjnie oświadczył:

„W XIX wieku wszyscy byli rolnikami. W 1900 wszyscy zajmowali się produkcją. W 2000 roku każdy staje się inwestorem… A jedną z rzeczy, których ludzie nie rozumieją, dopóki nie są inwestorami, jest idea, że ​​pieniędzy jest pod dostatkiem”.

-Balaji Srinivasan, „Zainwestuj jak najlepszy podcast z Patrickiem O’Shaughnessy”

Źródło: Balaji Srinivasan

A Dyskusja

Przyjmijmy powyższe stwierdzenie za dobrą monetę i zaakceptujmy je na chwilę jako ewoluującą rzeczywistość a priori. Myślę, że większość z nas zgodziłaby się, że takie poszerzenie zasięgu klasy inwestorów rzeczywiście nabiera rozpędu, szczególnie przyspieszając w świecie po pandemii. Trudno zaprzeczyć twardym dowodom (omówionym poniżej), a także obserwowanemu w centrum uwagi kulturowemu, który kładzie nacisk na samodzielne inwestowanie na giełdzie. Dowody są wszędzie, nawet przewijając mój kanał informacyjny, gdy pisałem ten esej:

„Robinhood pracuje nad funkcją, aby umożliwić użytkownikom inwestowanie dodatkowych zmian”

„Inwestowanie dodatkowych zmian stają się coraz bardziej popularną strategią dla nowych inwestorów giełdowych i są kluczowym elementem konkurencyjnych aplikacji, takich jak Acorns, Chime i Wealthsimple.

–Bloomberg

Ponieważ symboliczne IPO Robinhooda wyryło się w naszej niedawnej pamięci, nagłówki, o których mowa powyżej, są doskonałymi przykładami do naszej dyskusji. Mikrofinansowane inwestycje na giełdzie byłyby uosobieniem tej ewolucji w kierunku klasy inwestorów masowych. Ja na przykład widzę tę zmianę wszędzie wokół mnie, w moim życiu zawodowym w branży funduszy hedgingowych, w kulturze rosnącego FOMO, chciwości i niepokoju, aż do moich osobistych interakcji z przyjaciółmi i rodziną oraz w mediach społecznościowych. Uważam nawet, że wielu polityków i technokratów świadomie stara się do tego zachęcać. I to mnie niepokoi.

Jakie są konsekwencje takiej społecznej transformacji? I jakie są jego główne przyczyny?

Takie otwarte pytania wynikające z tej obserwacji są jednym z powodów, dla których tak bardzo pociąga mnie i intryguje przypuszczenie Srinivasana. Jego wypowiedź otwiera drzwi do różnorodnych dyskusji i porusza kilka bardzo ważnych tematów.

Niektóre z tych tematów dotyczących nieuchronności zdecentralizowanej gospodarki zostaną omówione bardziej szczegółowo w drugiej części tej serii. W międzyczasie przygotujmy scenę, rozumiejąc, dlaczego zachęcana jest klasa inwestorów masowych, w jaki sposób doprowadzi to do jeszcze większej centralizacji i jak wszystkie te otwarte drzwi są jednokierunkowymi schodami ruchomymi, gwarantującymi doprowadzenie do dalszych drzew decyzyjnych zależnych od ścieżki i ostatecznie generują niemal nieskończoną niestabilność i słabość systemową.

A tym, co stanie się przytłaczająco jasne, będzie holistyczna zależność między nieuchronnością i niezrównoważeniem tej ścieżki po jednej stronie medalu. A potem uporczywość bitcoina po drugiej stronie, cierpliwie czekająca, aż jego kolej zostanie podniesiona w powietrze, wirująca szaleńczo, choć spokojna i opanowana, gdy cierpliwie oczekuje lądowania twarzą do góry.

Metafora kanapkowa

Proroctwo Srinivasana nieświadomie ujawnia rzeczywistość niebezpiecznego okresu przejściowego, w którym obecnie znajduje się globalna gospodarka. Znajdujemy się teraz w pomieszanym stanie zawieszenia, niepewnie wciśnięty między decentralizację a centralizację.

Kulturowa energia tego płynnego stanu doczesnego z pewnością wywołuje pewien „niepokój w powietrzu”, chociaż rosnące niezadowolenie jest namacalne. I tak jak wydarzenia pandemii COVID-19 napędzały intensyfikację wielu trendów, tak jeden z tych trendów jest rzeczywiście przejawem „proletariatu” i agresywnie rozwijającej się klasy inwestorów. I chociaż taki postęp ma wiele pozytywnych cech – począwszy od samowzmocnienia, możliwości tworzenia nowego bogactwa w krótkim okresie i edukacji finansowej o rynkach, zarządzaniu ryzykiem, pieniądzach i teorii ekonomicznej – wszystkie takie korzyści są niestety błędne i krótkotrwałe. widzący. Ostatecznie te bardzo namacalne korzyści są przeznaczone do osłabienia i pokonania przez złowrogie siły.

Główne powody, dla których utowarowienie klasy inwestorów jest tak niebezpieczną ewolucją, można przypisać przede wszystkim czasowi, kontekst historyczny i implikacje tego, czego ta społeczność inwestorów masowych będzie wymagać w postaci efektów pochodnych drugiego i trzeciego.

Prosimy o cierpliwość poniżej, ponieważ ta pierwsza sekcja jest nieuchronnie ciężka od pewnych danych finansowych i terminologii. Jednak takie dane są niezbędne, aby pomóc nam zrozumieć szerszy obraz tego, co się dzieje, i przyniosą korzyści w dalszej części artykułu i serii, gdy będziemy rozwijać większe idee naszej pracy.

Nie jestem zwiastunem zagłady. Nie mieszkam w bunkrze. Widziałem zbyt wielu inwestorów, którzy padli ofiarą nadmiernie niedźwiedzich narracji, tracąc wielką inflację aktywów, którą taka negatywność zaciemniła. Celem tego eseju nie jest jednak postawienie jakiejś tezy inwestycyjnej w najbliższym czasie. To powiedziawszy, coraz wyraźniej zacząłem być świadkiem jako inwestor, jako członek naszego społeczeństwa, któremu zależy na świecie, który dziedziczą moje dzieci, jest coraz bardziej dowodem na nieuniknioną pułapkę. Pułapka z tylko jednym realistycznym rozwiązaniem. Tak więc dane finansowe zawarte w niniejszym dokumencie są jedynie narzędziem, językiem, który pomoże nam dostrzec ten wgląd. W rzeczywistości główne przesłanie tej serii dotyczy znacznie mniej finansów i rynków, a znacznie więcej natury ludzkiej, historii oraz wpływu, jaki bodźce i konflikty ideologiczne będą miały na wynik większości tego stulecia.

Więc wynoś się ze mną, gdy zabiorę nas dalej w tę króliczą dziurę z przeznaczeniem bloków w naszym łańcuchu reakcji.

Blok pierwszy: kontekst historyczny ma znaczenie. Okazuje się, że najważniejsze jest wyczucie czasu

Masowa klasa inwestorów, kierowana fałszywymi założeniami i przewrotnymi zachętami, jak na ironię tworzy się po okresie niezrównanej historycznej inflacji aktywów.

Właśnie byliśmy świadkami bezprecedensowej 40-letniej inflacji aktywów finansowych, akumulacji zadłużenia, deregulacji i bogactwa monetarnego. Niesamowity hoss na rynku obligacji, w którym stopa wolna od ryzyka spadła z 16% do prawie zera, rynek akcji w stosunku do naszych zdolności produkcyjnych jest rekordowy (patrz wykres poniżej), prawie wszystkie wskaźniki wyceny są na historycznych maksimach, a irracjonalne zachowanie drastycznie się rozrosła (na przykład SPAC, r/WallStreetBets, akcje memów, dług z marży detalicznej i oczywiście wiele kieszeni wszechświata „krypto”).

Jednocześnie dźwignie rządowe i korporacyjne są również skrajne. Statystyki te stają się jeszcze bardziej wygórowane, gdy uwzględniają pozabilansowe zobowiązania rządowe, takie jak ubezpieczenia społeczne, opieka zdrowotna, zobowiązania emerytalne i pozabilansowe budżety obronne. Jest to dodatek do uwzględnienia optymistycznych założeń dotyczących wytycznych korporacyjnych i wielu zespołów zarządzających firmą, które desperacko stają się kreatywne dzięki sztuczkom zwiększającym zyski i agresywnym strategiom inżynierii księgowej. Innymi słowy, indywidualny inwestor profesjonalizuje się pod koniec jednej z największych, najbardziej homeryckich imprez typu blow-out wszechczasów. Wybacz banalną metaforę baseballu, ale to tak, jakby gracz został powołany z mniejszych lig tuż przed sezonem, po dramatycznym finale World Series w siedmiu meczach.

Czy to naprawdę dobry rozwój dla społeczeństwa? W rzeczywistości jest to raczej typowe dla obserwowanego zachowania i uczestnictwa, które ma miejsce w szczytowych okresach hossy. Istnieje jednak kilka kluczowych różnic w porównaniu z typowym pęknięciem bańki.

Po pierwsze, odnosimy się do takiego zachowania w kontekście tych inwestycji dokonywanych pod przykrywką nowo odkrytego profesjonalizmu i wzmocnionych zmian kariery. Istnieje poczucie prawa do bogactwa i oczekiwanie zarówno od decydentów politycznych, jak i nowych inwestorów, że mają oni prawo do bogactwa na rynkach kapitałowych i to przy bardzo niewielkim ryzyku. Co więcej, jak pokazuje spadająca stopa aktywności zawodowej, społeczeństwo inwestorów stwarza podwójne ryzyko. Ponieważ coraz więcej ludzi rezygnuje z innych sposobów pracy, stajemy się społeczeństwem „najemców”, a nie „wykonawców”. Odwracamy strzałkę historii, która zawsze prowadziła do zwiększonej specjalizacji i podziału pracy. Tak więc nie tylko więcej osób jest teraz narażonych na aktywa finansowe niż kiedykolwiek wcześniej, ale ta powiększająca się kohorta zrobiła to kosztem utraconego zatrudnienia i zarobionych zarobków gdzie indziej.

Stawka jest wyższa, a margines błędu niższy. I takie zachowanie jest w rzeczywistości popierane zarówno kulturowo, jako środek buntu przeciwko klasie zamożnej, jak i politycznie, jako liberalne prawo do posiadania aktywów, aby zobaczyć większą dystrybucję, bez względu na wartość i ryzyko takich aktywów. To coś innego niż zwykła przejściowa bańka finansowa. To balon na ogrzane powietrze unoszący się w stratosferze, by nigdy więcej nie poczuć mocnego objęcia Ziemi.

USA kapitalizacja giełdy w stosunku do PKB w dolarach nominalnych, 1971 do chwili obecnej. Źródło: @LudiMagistR, Bloomberg

Masowe przyjęcie klasy inwestorów przyspiesza.

Uroczona stopa napływu kapitału do 2021 r. wynosi około 1 biliona USD. Z pewnej perspektywy jest to więcej niż łączny skumulowany wpływ na akcje w ciągu ostatnich 20 lat!

Źródło: Bank of America ; Michael Hartnett

Powyższy wykres ilustruje roczny napływ 1 biliona dolarów do akcji w 2021 r., w porównaniu do 800 miliardów dolarów skumulowanych wpływów kapitałowych w latach 2001-2020. Pozwól, aby to zapadło na chwilę, zanim przejdziesz dalej. W dzisiejszych czasach widzimy tak wiele szalonych i bezprecedensowych wykresów, memów i statystyk, że łatwo jest przesłonić ten wykres. Ale to naprawdę mówi coś głęboko niepokojącego o tym, dokąd zmierzają sprawy.

Zadłużenie z tytułu depozytu zabezpieczającego dla lewarowanego obrotu akcjami, śledzone przez Urząd Regulacji Przemysłu Finansowego (FINRA), historycznie było drogowskazem indywidualnego (lub „detalicznego”) podekscytowania i chciwości inwestorów na rynkach akcji.

Poniższy wykres przedstawia roczną stopę procentową wzrostu zadłużenia z tytułu marży, które w przeszłości przewidywało recesje, oznaczone regionami zacienionymi na fioletowo. Widzimy jednak, że w ostatnim okresie marża wzrosła w historycznie niespotykanym tempie, być może osiągając szczyt w najbliższym czasie.

Ale kluczową obserwacją jest to, że ten szybki wzrost nastąpił po tym fioletowym słupku, a nie przed nim. Zadłużenie z tytułu marży nie poprzedzało kryzysu, ale było na niego odpowiedzią. Ślady tego widzieliśmy w 2009 r., ale było to po masowym oczyszczeniu dźwigni bankowej i mieszkaniowej oraz dużym odpisie wartości aktywów. Kryzys COVID-19 nie pozwolił na taką czystkę i wprowadził politykę radykalnego ożywienia detalicznych inwestycji kapitałowych. To jest nowe zachowanie.

Źródło: Ed Yardeni (yardeni.com); NYSE; FINRA; @LudiMagistR

Alokacja kapitału klientów Bank of America (BofA) Wealth Management jest na najwyższym poziomie.

Udziały kapitałowe klientów prywatnych BofA jako procent zarządzanych aktywów. Źródło: Bank of America; Michael Hartnett

Majątek netto gospodarstw domowych jako procent rozporządzalnych dochodów osobistych (fioletowy), a stosunek stopy wzrostu oszczędności osobistych rok do roku do stopy wzrostu majątku netto rok do roku (biała linia. Źródło: @LudiMagistR, Bloomberg, Rezerwa Federalna w St. a aktywa finansowe wrażliwe na inflację są obecnie głównymi zasobami wartości dla większości gospodarstw domowych, które mogą sobie na nie pozwolić.

Dla większego kontekstu historycznego poniżej znajduje się ta sama wartość netto gospodarstwa domowego jako procent rozporządzalny dochód osobisty, wracając do 1945 roku.

Źródło: @LudiMagistR, Bloomberg, Rezerwa Federalna St. Louis

Śmierć w przypadku twórczej destrukcji

Poniżej znajduje się wykres wskaźnika znanego jako iloraz Tobina, znanego również jako „współczynnik Q”. W istocie jest to stosunek bieżącej kapitalizacji giełdy podzielonej przez rzeczywisty koszt odtworzenia aktywów powiązanych z tym kapitałem.

Jak pokazano na poniższym wykresie, stosunek ten jest na historycznie niespotykanym poziomie. Wykres obejmuje okres od okresu powojennego do współczesności i pokazuje, że wyceny akcji są obecnie prawie dwa i pół razy wyższe od wartości zastąpienia. Dla porównania, 75-letni średni wskaźnik bliższy wartości odtworzeniowej.

To prawda, że ​​analiza ta nie jest pozbawiona niuansów, ponieważ nasza gospodarka przeszła w epokę informacji charakteryzującą się bardziej gospodarką cyfrową, w której aktywa stają się bardziej niematerialne i dlatego trudniej jest wycenić koszty odtworzenia, takie jak własność intelektualna oraz przychylność efektów sieciowych. Ale nawet jeśli uwzględnimy tę zmianę, obecny wskaźnik Q nadal jest ponad trzykrotnie wyższy niż wartość zastąpienia, w porównaniu z erą przed upadkiem kropki w latach 90., gdy średnia wartość zastąpienia była 1,4 razy większa, a post-kropka.com średnia era biustu bliższa 2,3-krotności wartości odtworzenia.

Bez względu na to, jak pokroisz dane, pokazuje to sam zakres firm wycenianych finansowo w sposób całkowicie oderwany od ich rzeczywistości gospodarczej. Tak zwane firmy „zombie”, które nie powinny istnieć na prawdziwie wolnym rynku, często niosą ze sobą duże ilości bezproduktywnych długów, aby się utrzymać, prosperują w tak wspaniałym nowym świecie. Te istoty łapią dobre pieniądze i utrzymują je w postaci skamieniałej w rozpadających się strukturach. Jako profesjonalny inwestor, który spędza dużo czasu inwestując w wysokodochodowy kredyt korporacyjny, widzę to szaleństwo na co dzień.

W pewnym momencie jedynym sposobem na pogodzenie takiego braku równowagi jest albo masowa restrukturyzacja, bankructwa i niewypłacalność, albo inflacja. Inflacja działa w celu zwiększenia mianownika wartości zastępczej w alchemicznej miksturze powierzchownej prawości. Inflacja, której świadkami była cała historia ludzkości, jest zdecydowanie łatwiejszym rozwiązaniem dla ekonomistów, inwestorów z Wall Street i oczywiście polityków, którzy mają dwu-, czteroletnie spojrzenie na świat.

Ale ironia tego faktu polega na tym, że taka realizacja ma również wyjaśnić, w jaki sposób się tu dostaliśmy.

Iloraz Tobina, 1945 do prezentacji: Wycena giełdowa w stosunku do wartości odtworzeniowej gospodarki. Źródło: Raport Feldera

The Denial Of Quality

Poniżej możemy zaobserwować więcej dowodów na spadek jakości. W tym przypadku nie odnosimy się tylko do załamania twórczej destrukcji i jakości bilansu, ale do jakości ogólnych zysków firmy.

Sam metryki, którym ufamy, że pomogą nam ustalić złożony świat danych wokół nas, zostały oszukane i zmanipulowane do punktu, w którym miara stała się celem. GAAP lub „ogólnie akceptowane zasady rachunkowości” to protokół księgowy zaprojektowany w celu ograniczenia obniżenia wartości dochodów poprzez nieprzejrzyste, arbitralne i wprowadzające w błąd dodatki. Czasami rzeczywiście istnieją ważne korekty inne niż GAAP, które należy wprowadzić, aby uzyskać dokładny obraz rzeczywistego potencjału zarobków firmy. Ogólnie rzecz biorąc, takie „nie-GAAP” korekty w raportowaniu GAAP mają tendencję do tworzenia obrazu niższej uczciwości i zaufania.

Pomimo tego tak przyzwyczailiśmy się do takich dostosowań, że uczestnicy rynku i organy regulacyjne bez mrugnięcia okiem zaakceptowali stopniowe odchylenie. Być może nie jest zaskakujące, że korekty niezgodne z GAAP po raz pierwszy zostały „osadzone w strukturze sprawozdawczości finansowej ” w 1988 r., kiedy wiele polityk finansjalizacji gospodarki uległo przyspieszeniu. Warto również wspomnieć, że większość kosztów wynagrodzeń opartych na akcjach jest dodawana z powrotem do zysków innych niż GAAP. W grę wchodzi więc samoodniesienie do dynamiki, ponieważ zarobki inne niż GAAP zwiększają pozory zysków, pomagając zawyżyć wyceny akcji, co z kolei zawyża samo wynagrodzenie oparte na akcjach, które przede wszystkim pomaga zawyżać zarobki. !

Poniższy wykres przedstawia rozrzut zarobków niezgodnych ze standardami GAAP minus zarobki zgodne ze standardami GAAP:

Rozpiętość ta ma tendencję do gwałtownego wzrostu w czasie recesji, gdy narastają straty nieoperacyjne. Ale co ciekawe, w latach po recesji trend powraca na swoją ścieżkę w kierunku słabszej jakości.

Źródło: Lark Research

Blok drugi: balon na gorące powietrze

Rezultatem tej sytuacji jest to, że niestabilność systemu gwałtownie rośnie, co wymaga deterministycznej zależności ścieżki zwiększonej ilości danych manipulacje, wsparcie rządowe, regulacje i interwencje na wolnym rynku.

Taka historyczna wycena i kontekst wyników aktywów, jak przedstawiono powyżej, oznacza, że ​​poszerzenie ekspozycji aktywów finansowych na bardziej zróżnicowaną i większą populację stwarza niedopuszczalne ryzyko systemowe dla gospodarki po długim biegu. Aby pożyczyć frazę z teorii gier, giełda staje się pojedynczym punktem porażki.

Jak przedstawiłem w poprzednim artykule, „Myślenie zbyt małe i pułapki narracji inflacji”, staje się również sposobem podstępnego drukowania pieniędzy poprzez tworzenie aktywów finansowych, a nie przez bardziej oczywisty wzrost podaży pieniądza pokoleń naszych rodziców i dziadków. Ta zachęta do zawyżania na mocy dekretu o pokusie nadużycia – lub pośrednio gwarantowanej inflacji aktywów finansowych – jest jeszcze łatwiejsza do osiągnięcia, gdy technologia sprawia, że ​​coraz więcej produktów i usług jest tańszych lub wręcz bezkosztowych, a ograniczenia podaży, takie jak obecnie, powodują konsumpcję fizycznych „rzeczy” mniej pożądanych lub nawet niemożliwych w niektórych przypadkach.

Właściwie wycenione rynki długu stwarzają przeszkody w zwrocie z inwestycji, które stanowią zachętę tylko dla tych przedsięwzięć, które mogą stworzyć nowy kapitał produkcyjny. Zbyt tanie zadłużenie zachęca do lewarowania istniejącego zasobu kapitału, bez potrzeby lub chęci osiągania jakichkolwiek produktywnych zysków. A nawet jeśli w końcu dokonuje się nowych inwestycji kapitałowych, wyraźną zachętą jest to, aby zrobić to za pomocą taniego finansowania, a nie z oszczędności i przepływów pieniężnych. To ostatecznie prowadzi nawet produktywnych alokatorów kapitału na ścieżki nadmiernej dźwigni finansowej.

Tymczasem, gdy aktywa się influją, jedynym sposobem na utrzymanie pożądanego standardu życia jest przeniesienie wszelkich oszczędności na bardziej ryzykowne aktywa finansowe, takie jak akcje, obligacje i nieruchomość. Dzieje się tak, ponieważ zwrot z inwestycji w tworzenie nowego kapitału zawsze trwa dłużej w porównaniu z ponownym pozyskaniem istniejącego kapitału, gdy inflacja jest niemal całkowicie zapewniona przez systemowy hazard moralny. Dodaj do tego fakt, że uciskane i manipulowane stopy procentowe plądrują przyszłość, w którą zainwestowano by nowy kapitał (o czym szerzej poniżej). To dodatkowo zniechęca do jakichkolwiek inwestycji materialnych w nowe zasoby kapitałowe.

Poniższy wykres przedstawia stosunek całkowitych wydatków kapitałowych USA w dolarach nominalnych, podzielony przez mianownik pieniądza bazowego wprowadzonego do systemu, mierzony przez podaż pieniądza M2. Od czasu szczytowego kryzysu dot-comów inwestycje w nowe tworzenie kapitału gwałtownie spadły w stosunku do kreacji nowego pieniądza. Nasuwa się retoryczne pytanie, dokąd płynie cały nadmiar nowych pieniędzy, jeśli nie do nowych formacji kapitału. Odpowiedzią są oczywiście aktywa finansowe.

Źródło: Bloomberg; @LudiMagistR

Tak więc zachęty są tak wyraźne, jak sztywny łyk Stoli. I przez większość ostatnich 30 lat tylko bogaci byli częścią tego projektu gry, zdobywając miejsce przy stole ze swoimi istniejącymi zasobami, ich „dowód stawki”.

Jednak staje się coraz bardziej oczywiste, że wszechobecne pokusy nadużycia, dalsze kurczenie się preferencji czasowych i świeżo wybite oszczędności są najbardziej skuteczny następny etap w tym drzewie decyzyjnym fałszywej wolnej woli. Decydenci po obu stronach korytarza mają bodźce do przyjęcia takiej narracji. Będą dążyć do napędzania majątku klasy średniej w przeciwieństwie do starego podręcznika dotyczącego poprawy dochodów klasy średniej, edukacji, siatek bezpieczeństwa socjalnego i redystrybucji podatków. Tymczasem prawica z radością przekaże pałeczkę od monetarnej ekonomii spływającej w dół podaży, z jej zwodniczym „hopium”, że amerykańska korporacja podzieli się bogactwem, a także przyjmie inflację finansową i uspołeczniony kapitalizm. Prawica będzie postrzegać taką centralizację rynków kapitałowych jako niesmaczną, ale lepszą niż alternatywa keynesowskiego socjalizmu i redystrybucji. Obie strony zamienią swoje podstawowe zasady na rozwiązanie, które faktycznie przyniesie rezultaty, aczkolwiek przy ogromnych kosztach.

Gdybyś był decydentem, patrząc na poniższy wykres, jaki byłby najmniej ryzykowny i najbardziej oczywisty mechanizm naprawienia tak ogromnej rozbieżności? To proste: po prostu powiąż „typową płacę pracownika” z S&P 500 i bum! Misja zakończona!

Źródło: Instytut Polityki Gospodarczej; Dane ekonomiczne Rezerwy Federalnej (FRED)

Ok. Załóżmy więc, że mamy teraz piłkę i rzeczywiście zaczynamy wiązać wynagrodzenia pracowników z giełdą za pomocą różnych środków. Ale jak dokonuje się takiego wyczynu? To nie jest tak, że rząd może zmusić pracodawców do płacenia wynagrodzeń w postaci indeksów giełdowych.

Cóż, nie bezpośrednio. Odpowiedź tkwi w mieszanym przepisie na zmienione bodźce. Ryzyko moralne i ukryty mechanizm ochronny cen akcji, jak opisano powyżej, są z pewnością epicentrum takiej strategii.

Ale istnieje nieskończona liczba innych: wyższe indywidualne oszczędności wywołane przez fiskalnie z zachętami do inwestowania wszelkich nadmiernych oszczędności; wysiłki na rzecz deglobalizacji, które zachęcają obywateli USA do inwestowania i oszczędzania więcej w kraju, a nie do importu konsumenckiego z Chin; oraz naturalny postęp innowacji technologicznych i finansowych, które po prostu „robią swoje”, tworząc większe rampy dla zdemokratyzowanego inwestowania – przykładami tego mogą być produkty takie jak fundusze giełdowe (ETF), platformy transakcyjne, takie jak Robin Hood, które upraszczają użytkownika doświadczenie, blogi oparte na mediach społecznościowych, kanały YouTube i alternatywne platformy informacyjno-rozrywkowe, które budują pewność siebie, a następnie posyp ten bulion potężną dawką FOMO na poziomie kulturowym. Innym oczywistym mechanizmem byłyby wyższe podatki dochodowe, aby przekierować pieniądze na inwestycje finansowe, oraz wyższe podatki od zysków kapitałowych, aby zachęcić do zachowań HODLing na giełdzie. To tylko przykłady. Chodzi o to, że istnieje nieograniczony zestaw narzędzi do realizacji takich celów, zarówno celowo, jak i organicznie za pomocą naturalnych zachęt systemu.

„Ale poczekaj”, mówisz. „Co jest złego w wyższej stopie oszczędności i mniejszej konsumpcji? W końcu czy nie jest to podstawowa zasada wielu Bitcoinerów?”

Problem polega na tym, że nawet przed taką zmianą kariery społecznej, jakiej jesteśmy dziś świadkami, poziom cen aktywów w stosunku do ich fundamentalna wartość przekroczyła już punkt bez powrotu, tworząc frustrujące poczucie fatalizmu dla wielu uczestników rynku o otwartych oczach.

Dziesięciolecia spadających stóp dyskontowych już ukradły tak wiele wartości z przyszłości, że nie ma już żadnych sadzonek przyszłego wzrostu, które mogłyby się nawet zakorzenić. Tak więc problemem nie jest samo oszczędzanie, ale konkretne pastwiska oszczędnościowe, na których pędzone są poszczególne osoby. Oszczędzanie to nie oszczędzanie, jeśli nie trafia do prawdziwych zasobów wartości. Wręcz przeciwnie. Jedyny sposób na utrzymanie obecnego standardu życia wymaga stałego tempa wzrostu cen aktywów, co z kolei wiąże się z coraz większym zadłużeniem.

Jeśli rząd i normatywni wpływowi kulturowi mieliby eksportować taką dynamikę do mas, czego powinniśmy się spodziewać? Czy to utopijna równość i obfitość? A może jest to centralne planowanie, zmarginalizowany wolny rynek i uspołeczniona działalność gospodarcza? Zgadłeś! Drzwi numer dwa, Bob!

>

Źródło: Business Insider, CBS 

Blok trzeci: matematyka

Jedna z najbardziej wpływowych zmiennych, która historycznie kojarzyła się z końcem okresów wielkiej stabilności i siły była nierówność majątkowa. Chociaż taka skośność rzadko jest przyczyną zapaści ogólnoustrojowej, prawie zawsze jest objawem rozpadu i równie często odgrywa rolę w katalizowaniu punktu krytycznego do upadku. Od Majów po Cesarstwo Rzymskie, Chińskie Trzy Królestwa, Osmanów, rewolucje francuską, rosyjską i chińską, nierówność majątkowa zawsze odgrywała główną rolę.

Źródło: Ray Dalio, „Zmieniający się porządek świata”, rozdział pierwszy

To duży problem dla strategii klasy inwestorów masowych. This is because a goal of wealth redistribution with a strategy centered around asset inflation is statistically impossible to achieve.

Many proponents of this new investor class take the “fight fire with fire” approach. Yes, asset inflation — driven by modern monetary policy — has been the prevailing impulse of inequality over the last several decades. Why should the average individual not be able to get their just desserts as well? Ethically speaking, I take no issue with such retribution to some degree.

Unfortunately, it’s an illusion. The presiding growth curve that has been empirically witnessed as it pertains to wealth distribution has been found in the Pareto principle, a probability distribution whereby a small percentage of the sample group acquires most of the attainable value. Facets of this law, more colloquially known as the “80/20 rule,” are observed not just in wealth distribution, but prolifically throughout much of nature and human social environments.

We have experienced at least a half-century of Cantillon effects that have supported asset owners in exponentially outperforming relative to income owners. Even if we disposed entirely of such Cantillon effects and allowed the broader population equal access to financial assets going forward, and even if financial assets continued to generate historically anomalous returns, the “80 percenters” would never catch up. The reason for this is simply due to the nature of exponential growth curves as seen in the Pareto principle. Inequality would be maintained at the very least, if not continue its asymptotic expansion.

Pareto’s law: How asset inflation becomes a highly entropic state for wealth distribution, regardless of policy.

Source: DeanYeong.com

This Pareto probability distribution is exemplified quite dramatically after looking at 2020 as an outlier year, whereby the least wealthy percentiles actually saw the largest percentage improvement in wealth. However, while this is a lovely-sounding statistic for social media hype and political propaganda, it is purely a mathematical outlier caused by starting from such a low base and from such a low level of prior financial asset ownership.

Unfortunately, the banner year for the bottom 50% (purple bar below), did next to nothing to narrow the wealth gap from the top percentiles, as evidenced by the below chart.

Source: Federal Reserve

2020 did nothing to rectify the problems of inequality. In fact, inequality only got worse. Why would a continuation of asset inflation look any different in the future?

Source: Federal Reserve, “Distributional Financial Accounts”

If inequality cannot be corrected by the only policy tools available, the risks for social instability will only rise further. Ironically, when stability is threatened, this tends to only increase levels of centralization.

Have you ever been driving your car on a wet, slippery road, only to fish-tale unexpectedly? While our instinctual response would be to tense up and violently steer the wheel in the opposite direction to regain control, such a reaction would only worsen our dire predicament. One must steer into the chaos. Once control has gone, such a fate must be embraced, not opposed. This is the only way out. Further attempts at control only make matters worse.

Block Four: All Roads Lead To One Road, More Centralization

Once the inevitability of blocks one, two and three as stated above are appreciated, the path dependency of block four in our chain becomes absurdly apparent: Subsidizing asset prices through monetary debasement becomes the oblique way that society yields to ideologies like universal basic income (UBI).

UBI may end up in the very long run as explicit social welfare programs, or “helicopter money.” Of course, during COVID-19, we saw some discreet examples of this, turning something merely theoretical into a tangible part of the societal zeitgeist. However, it is a mistake to assume a linear path, that such policy will now settle as the initial and most effective vector for such policy going forward.

A more frictionless pathway would be the mechanism outlined above, whereby social welfare can be extolled circuitously. The brilliance of such a policy approach is that it would not require any incremental pieces of legislation, and no constitutional alterations to property rights. There are no foundational legal constraints. This implies that our current institutions have the power to accomplish such social welfare goals today.

One could argue that some changes would certainly make these aims easier to administer, like augmenting the Federal Reserve Act of 1913 and expanding the powers of the U.S. Treasury Department. However, the key point here is that such change is not required. If the reader finds this too far fetched, I would recommend listening to the taped conversations between ex-President Richard Nixon, and then-Federal Reserve Chairman Arthur Burns. It has happened before in this country, and in less dire circumstances.

Source: TheHill.com 

UBI advocates are here, and they have their own network effects:

“The map references not only networks with the sole purpose of advocating UBI, but also all organizations (networks, foundations, platforms, political parties, working groups within political parties, societies, study groups, etc.) that advocate for UBI.” Source.

American openness toward socialism, and a commensurate disdain for capitalist ideals, has increased dramatically over the last four generations. This has been well documented with recent generations, particularly millennials, but it is important to recall that such a trend has been consistent well before that, even with the boomer generation relative to their parents and grandparents.

This is rather alarming when one considers that this generation has been the biggest beneficiary of financial asset prices (coincident with the full embrace of the fiat monetary system) of any generation in American history.

Source

A Quick, “Passifict” Detour: Passive Investing Socializes Capitalism

Bitcoin may be humanity’s historically most perfect manifestation of a pacifist revolution, but passive investing is also a revolution, only with completely opposite implications.

Historical analogues are always dangerous, and each generational crossroads exhibit unique characteristics that can change the entire spectrum of outcomes. However, as a reference point, current trends reverberate with echoes of previous centralizing efforts designed to redirect our collective future and shift the public behavior, reminiscent of Franklin D. Roosevelt’s “new deal,” as well as Nixon’s “great society,” or even going back to German Chancellor Bismarck and his social welfare policies in the 1880s, which greatly enhanced the Second Reich’s military capacity.

Passive or indexed investing vehicles such as exchange-traded funds (ETFs) are yet another example of this shift toward a “mass investor class.” While such a trend may seem innocuous, it is cultivating the seeds of enormous societal change.

As discussed by Inigo Fraser-Jenkins, a highly-regarded maverick quantitative equity strategist at Wall Street firm Bernstein, passive investing can be compared to Marxism. This may sound hyperbolic, but unfortunately, I believe he is on to something important here, the point being that the democratization of capital markets by way of ETF proliferation and other passive investing products inadvertently leads to a socialization of capital.

It would all but complete our societal transgression from liberal democracy to social democracy, a trend that has been gradually underway, but accelerating over the past 75 years. Fraser-Jenkins compared passive investing to other societal externalities like the tragedy of the commons, whereby behavior that may be optimal for the individual investor can be quite negative for the aggregate society when all actors behave the same way (we will return to the problem of the commons later).

The unfettered expansion of passive investing does not look likely to subside any time soon. This is especially obvious when one simply looks at the below chart, or even at the hiring behavior on Capitol Hill, like the large representation of Blackrock alumni acquiring key roles in the current White House administration. Blackrock is the number-one manufacturer of passive investment vehicles in the world, with over $1.8 trillion in assets under management (followed by Vanguard in second place at $1.2 trillion).

Additionally, ESG and clean energy investment mandates further this shift, creating new products to bundle into thematic passive investment securities. Such bundles make it easier for ESG-approved companies to redirect capital away from those companies that do not fit the homogenous definitions prescribed. To be clear, there is nothing intrinsically bad about incentivizing cleaner energy and more sustainable economic practices. Of course, this is a good thing! However, when rules for such behavior become formalized, complex, and sometimes arbitrary and naively general, they impinge upon the competitive dynamics of free markets that would accomplish such goals more effectively.

Instead, such rules generalize the flow of investment, compensating those market participants best suited to game such a system. The new game defines the winners as those best able to adhere to the appropriate definitions as a means of acquiring low-cost capital. In a road paved with good intentions, we potentially end up in hell, robbing free markets of innovation, nuance, and differentiation. We write new rules of the game, rules that thoughtlessly increase centralization.

Mike Green, a distinguished researcher of passive investment stated back in 2020:

“Of managed assets, [passive investment] is now greater than 50% [and over 40% of total market capitalization]. That split though, is not uniform across demographics. Millennials are almost 95% passive. Boomers are only 20% passive. For the vast majority of millennials, their only exposure to the market… We make a lot of hype about things like Robin Hood and stuff, but the actual assets are tiny. The vast majority of the money that they’re getting is actually just going into things like Vanguard target-date funds.”

Active equity managers have seen outflows every year and passive investment vehicles have seen inflows every single year since 2006. And this trend is only accelerating:

Source: Morningstar

Source: The Wall Street Journal

Bank of America’s private client ETF holdings as percentage of assets under management (AUM). A hard trend to fight:

Source: Bank of America, Michael Hartnett

The passive singularity: Millennials have 95% of their retirement savings invested in passive vehicles. What is the logical conclusion of this freight train?

“One of the challenges that gets created as passive becomes a larger and larger share is that there becomes no discretion. There is no consideration of should the incremental dollar go in in the exact same fashion, right? That passive player has no instruction to sell. You exhibit increased inelasticity in terms of each incremental dollar that goes in. Imagine a scenario in which 100% of the owners of a company were passive and you tried to buy a share. There is no price at which they would be willing to sell to you unless they received an instruction from their end investors saying to sell shares to you. Prices could theoretically become infinite on that type of dynamic. Eventually, you would expect somebody to respond by saying, ‘All right, I will sell an additional share to you.’ Traditionally, that’s been accomplished by price-sensitive or return-sensitive discretionary managers who say, “Okay, this price is unwarranted by the fundamentals. Therefore, I’m willing to sell some of these shares to this person who’s expressing, in my view, an irrational demand for these shares.” If that demand is so strong and it gets absolutely extreme, people can synthetically create shares by shorting, but that is incredibly dangerous to do, an environment in which stocks are exhibiting this reduced elasticity.” –Green

The mass investor class faces a big incentive problem: What does the internet, digital property, and a tragedy of the commons have in common? Our retirement accounts.

The dismantled connection of choice from the capital allocation process brought about by passive investment proliferation has implications beyond the clear destruction of price signals. This is no small statement. A destruction of price signaling is as destructive as things can get for a capitalist system. Prices are the main form of communication we use in society to make appropriate economic decisions and choices. Its dissolution is of existential importance.

However, there are other problems to consider from this evolution of behavior as well. Ever since the runup to the 2016 U.S. presidential election, and at an accelerating pace since the onset of the COVID-19 pandemic, society has become more aware of the vast concentration of power that the internet giants and social media platforms carry.

Pockets of government and pockets of new and growing cultural progressive movements have quite easily influenced and incentivized these platforms to actively censor speech in our democracy. This is not a political statement, and this is not a judgement about the people being censored, but merely a factual observation about a key tenant of our democratic institutions. If the U.S. Constitution can be likened to the “core protocol algorithm” dictating the manner in which our collective network operates, this is a clear attack on one of the most vital rules of the protocol. How can we so readily dilute our core principals?

First, network effects are powerful. The ability of the internet companies to sustain and grow off individual resources, with extremely low detachment rates, cannot be underestimated.

How did this come to be? A failure in timing. As is often the case with disruptive technology, its usage preceded an appropriate infrastructure to handle it. Unfortunately, the Byzantine Generals Problem was not solved before the advent of the internet. Consequently, we have been suffering the consequences that a lack of enforceable property rights leads to in a digital world. A winner takes all society.

This is what the internet got wrong. You didn’t own anything. No one had any stake on the internet. Instead, value has been extracted by those who figured out ways to own the on-ramps and access points to the internet instead.

This group has become the “landlord class” of the internet, and the vast majority of value proffered by the internet and its myriad innovations of social communication has been funneled through this layer. The consequence, of course, has been more inequality, more surveillance and control, and more concentration of power. Further, we’ve witnessed a trend toward a reduction of quality of information. There is a diffusion of responsibility that engulfs the internet when ownership is so opaque and ephemeral. We are incentivized to create more noise than signal because when no one owns the land, there is no incentive to be a steward of that land to ensure its long-term sustainability, utility and productivity. Instead, the incentives align so as to be solely transactional. The more information one can manage, control and recapitulate, the more one can develop network effects and externalize the social and economic cost of a system that produces excessive noise and underproduces enough structured signals that could offer synergistic benefits across societal planes. That cost is shared by all of society. It’s a tragedy of the commons. All because the internet couldn’t address digital property rights.

The second issue here is that network effects also impact passive investing. Most passive vehicles are ETFs, that are indexed and weighted by market capitalization. The bigger you are, the more capital you attract. Size matters, aptitude and productivity do not. This takes us back to the Pareto principle and the 80/20 rule, setting the stage for increasingly non-linear distributions of capital. And in a world where access to low-cost capital is a massive competitive advantage, we end up with an obvious outcome. The big continually get bigger, and the small get only smaller. Or worse, the upstart disruptors may never have a chance, and we would never even know what could have been.

That brings us to the present, where just six behemoths have a near majority control of the entire equity market. Most investors do not blink at this statistic any longer. Professional investors have been numbed to such lopsidedness. However, imagine if such inequality persisted within the domain of political parties? In democratic institutions? In your childrens’ classrooms? But the real question we need to start seriously and honestly asking ourselves is this:

If the below chart only becomes even more extreme in its weighting distribution, and if our collective wealth is increasingly tied to the index it represents, what will our incentives be as the companies involved become even more centralized?

About 45% to 50% of our savings are tied to companies that could be actively censoring us, and indirectly eroding the very principles of the system that allowed them to prosper. This share of our savings will only grow further. Will we object? I certainly hope so. But so far, there is little evidence to support that aspiration. Unfortunately, passive investing, alongside a mass investor class, is likely to only help internet platforms and capital markets centralize further.

Major stock indices are mainly just six names now: Apple, Amazon, Facebook, Google, Microsoft and Nvidia, totaling 42% of the equity market.

Source: Wolfe Research

Block Five: All Roads Lead To Zero

What happens when zero volatility is the new equilibrium?

After our modest digression into passive investing, let us now return to the last block in our chain. The final and most deadly flaw in the chain reaction socializing financial assets relates to volatility and the cost of capital. Mathematically speaking, publicly-administered financial markets that demand continuous appreciation, distributed broadly and without diversification, will require volatility to trend toward zero over time.

A simple law in financial markets, when assessing an asset’s volatility (as measured by its standard deviation of returns over a given period), is that the more vulnerable to uncertainty an asset is, the less it can absorb volatility. This is why, for example, equity investors are generally willing to pay lower valuation multiples for cyclical or economically-sensitive sectors relative to secular growth or defensive industries. These types of companies are more vulnerable to unforeseen events. When our financial markets are a tool of policy rather than an expression of free market capital allocation, we eventually become incapable of withstanding any uncertainty. And manipulation to affect policy outcomes would be the only way to ensure uncertainty’s suppression. If successfully orchestrated, volatility must eventually collapse toward a zero bound to accommodate this.

As our centralized debt trap expands in circumference, the risk-free rate must also trend toward zero, as has been the case over the past 40 years. Over time, the consequence of this could even be the elimination of the need for a private sector.

This last section is essential to our thesis, as it is the bridge that transports us from the current transitional sandwich era where we find ourselves juxtaposed between centralization and decentralization. This is the last stop on this transitional train as we push relentlessly down the path toward a more authoritarian world order. Given its level of importance in our story, it requires some more detailed explanation.

Centralization As A Black Hole: The Volatility Singularity

Source: Disney, Pixar

What is the volatility singularity? Previously, we have established the logical chain of cascading events that are required in our world’s existing model.

Debt must go up, so stocks must go up. Thus, rates must go down, so volatility must go down. When this happens debt will logically go up, leveraging the system even more, so stocks must go up to prevent collapse and inflate the debt bubble with a greater equity cushion… (stop for breath)… So, rates must go down again until zero, so volatility must go down until zero.

Volatility collides with zero. Everything goes to infinity. Yippie! The transcendent state where the difference between nothing and everything gets very fuzzy and rather philosophically confusing. Just as observed in the case of black holes, where physics starts to behave mysteriously and spooky as one approaches the event horizon, so too do economies. Things start to get pretty eerie as we approach the zero point event horizon in volatility.

Thinking about the problem in the following simplified manner may be helpful:

Anything divided by zero equals infinity. Financial assets returns are a function of volatility. A common formula used to calculate risk-adjusted returns is called the Sharpe ratio, which is an asset’s return during a given period, minus a market risk-free rate, divided by the investment’s standard deviation of returns. If volatility is, for all intents and purposes, equal to zero, so too is its standard deviation. Thus, we end up in a confounding situation in which excess returns are divided by nothing, and therefore magically become, well… everything.

Image source. Source of quote: Kurt Vonnegut, “Slaughterhouse-Five”

As macro volatility fund manager Christopher Cole excellently laid out in a 2020 piece titled “The Allegory Of the Hawk And The Serpent,” an investment strategy designed to short volatility, or benefit when it decreases, experienced temporally anomalous returns since the early 1980s, right when the financialization of Wall Street took off exponentially, and right as Alan Greenspan et al. began a campaign of moral hazard, at a time known as “The Greenspan Put.”

The stock market and nearly all financial assets in aggregate then become just a mere proxy for this “short volatility” expression.

Source: Artemis Capital, @vol_christopher 

An Endangered Golden Goose

Cole, like many others, believes this period of declining volatility is mean reverting and must therefore repeal its nearly 40-year journey. While certainly possible over a cyclical short term time horizon given the magnitude of the move, a spike in volatility is unlikely to be palatable for any sustained period. The reason, as you might have guessed, is because of the deterministic nature of acceptable outcomes laid out above. The violence to the system that a spike in volatility would require would eviscerate so much wealth, so many debt obligations, that the policy response would be equally violent. Such a response is all but guaranteed because the crisis would be existential for those in power.

This outcome becomes more assured each day that goes by with greater reliance on financial assets to lift us into the future, each day that a citizen puts their first dollar of savings into such a system, and each day that another dollar is diverted away from new capital expenditure in favor of being recycled instead back into the existing sinkhole.

Below is a graph of the realized one-year volatility in the Dow Jones Industrial Index going all the way back to 1895. The pre-WWII average of this proxy for stock market volatility was about 20%, witnessing only one to two “black swan” spikes during a 50-year span. Meanwhile, the post-WWII average has been closer to 14.5%, with three black swan events observed only within a 30-year period!

This graph gives us two important pieces of information:

Volatility is trending lower over time. A move from 20% to 14.5% may not sound significant, but this is a nearly 30% decline in average volatility. The positive effect of such a shift has on underlying asset prices cannot be overstated. A system of declining volatility has come at the heavy cost of greater susceptibility to bouts of near-disastrous black swan events, external and internal shocks. And these events are not capable of being permitted to clear the imbalances that caused them, to self correct, as the system would break before such catharsis could be attained. Instead, each successive crisis forces policymakers to intervene at much lower levels of volatility than in the pre-WWII era. This of course fuels greater abdication of responsibility, which fuels the next crisis as we rinse and repeat, racing toward zero.

Source: @LudiMagistR, Bloomberg

Centralization Is A Fabergé Egg: Systems Which Require Stability And Efficiency Are Always Extremely Fragile

I recently came across a white paper authored by Ben Inker and Jeremy Grantham, famed hedge fund investors at GMO. They conducted a data mining project and looked at the prior periods of frothy financial markets like the 1999 to 2000 period, and similar historic periods of strong performance and excess returns. They were surprised to find that it wasn’t earnings growth, the level of real interest rates, or even GDP growth that mattered during such periods of excess and euphoria.

Instead, they found three consistent variables that were always part of the equation:

Atypically high profitability for one or some segments of the economy (this is finance speak for maximal efficiency rather than maximal productivity)The stability of GDP (as a proxy for overall economic activity)The stability of the rate of inflation

In short, markets care not about actual levels of growth, inflation and profits. Predictability is what matters. A financialized system and a mass investor class requires stability and loathes uncertainty. Said differently, our system of monetary inflation rewards monopoly formation, values efficiency over productivity, and requires reduced volatility to sustain itself.

Given that volatility is a natural phenomenon of any free system, suppressing it requires external and artificial forces. It requires a central authority to manage the system and to solve for low volatility. Our central bank policy of monetizing moral hazard is evidence of this. Moral hazard from this prism is simply a function that solves for low volatility, at all costs. And there are a lot of costs.

Moral hazard visualized: Credit Suisse Fear And Greed Index. Source: @LudiMagistR; Bloomberg; Credit Suisse

The Difference Between A Medicine And A Poison Often Comes Down To Dosage

While the importance of gains in efficiency are indeed a requisite aspect of technological progress as well as a tremendous generator of wealth for those providing such efficiency gains, there is always a trade off. A great example of this is the Bitcoin block size war of 2017, as well as the many utility protocols proliferating the crypto universe, optimizing for network throughput at the cost of much weaker decentralization. The irony is that the many use cases of blockchains become completely obsoleted without decentralization. Efficiency is great. It’s exciting. It often is associated with innovation. To a point.

Where is this point?

Any marginal gain in efficiency requires a marginal loss of resilience. Given that resilience is vague and incandescent, a decline can seem harmless until it suddenly breaks completely. This means that the relationship between efficiency and resilience is non-linear. There is always a point on the curve where the benefit of efficiency gains become precipitously overwhelmed by the cumulative trade-offs.

Source: Nassim Taleb, “Antifragile”; @LudiMagistR

Ok, fine. Let’s agree that the financial system is in fact becoming more fragile. What does this have to do with centralization of power? Shouldn’t a fragile system lead to the dissolution of power?

Short answer? No.

Less short answer? A centralizing power depends on vulnerability to validate its own existence. As the costs of centralization mount, is becomes existentially vital for an authority to lay claim on the sole ability to medicate the very ailments it fabricates, so as to traverse unstable times unscathed. Fragility maintains power. Power thrives on fragility.

Efficiency Is A Great Barometer Of Where We Are In The Macro Cycle

Why? Efficiency naturally peaks at the end of a regime. By the end of the regime, everyone assumes the cycle to be permanent because no one remembers a different world. We succumb to recency bias, forget history, and inadequately discount the inevitability of change.

Efficiency, fundamentally, is a way of optimizing processes or work to a specific environment. By the end of a regime’s lifespan, an environment’s self-selected economic participants have naturally maxed out adaptations to that one environment, having gone “all in” on its defining characteristics.

Thus, like a grain of sand placed on a growing sandpile, all that is needed is just one inopportune shift and the whole system cascades down with surprising fragility. A meteor hits, and we are cold-blooded, energy-consuming goliaths. Good luck with that!

We’ve of course seen this story time and time again throughout history, both at biological and evolutionary scales when diversity is overcome by uniform specialization, and throughout the annals of human history. This is one explanation as to why empires always eventually fall. Their successes eventually become their weaknesses. Efficiency helps fuel dominance in a world that values power as a function of resources, but it leads to dangerous deficits in resiliency that inevitably make them easy to destroy. This is also why empires are often built over long periods of gradual ascent, but often fall precipitously. Non-linearity.

Thus, somewhat counterintuitively perhaps, periods of maximal efficiency will precede periods of instability and upheaval.

An Obituary For The Private Sector

Now, let us return to volatility.

As the boulder of zero volatility and a fully-managed economy slides precipitously toward its Newtonian fate, there will slowly materialize some incredibly powerful implications for the structure of private property rights. This is because zero volatility and a required real risk-free interest rate held at zero or negative levels will logically push the aggregate cost of capital to extremes.

When there is no risk of material loss for capital, there becomes no discrimination as to how to invest it. The decision-making process becomes tied much more to government policy goals, cronyism and bribery, and other characteristics very similar to those of communist systems of governance. The corporation and the entrepreneur lose their utility in this world.

The birth of the modern corporation can be traced back at least to Adam Smith’s 1776 classic, “Wealth Of Nations,” interestingly published the same year that colonists here in America sought independence.

In this work, he lashed out at the “business association,” his era’s version of the state-owned companies, or the precursor of the “military-industrial” complex, or in China’s case the Sovereign-Owned Enterprise (SOE). These were institutions like the British and Dutch East India companies in Smith’s time.

He argued against monopolist business practices, which in turn paved the way for the legal autonomy of business outside the direct control of the government. As far back as 1844, corporations began earning the status of “personhood,” eventually granting them 14th Amendment rights in 1886. This paved the way for the evolution of corporate oversight toward the domain of the court system and not that of the executive and legislative branches.

The point here is that while we sometimes think of corporations as gatekeepers, monopolists, greedy beneficiaries of consumerism, debt and inflationary growth, these adjectives describe their failures within our current system, not their original purpose. The corporation was originally designed to bestow greater power to the entrepreneur and decentralize power away from the state.

By providing legal protections like limited liability, the corporate structure allowed for individuals to combine resources without unmanageable personal risk, which in turn allowed for the competitive acquisition of capital for investment. So, when the cost of capital and the risk of capital become immaterial, the existential purpose for the corporation becomes difficult to justify. And so the economy centralizes further with the erosion of one more source of decentralization.

What is so exciting about Bitcoin within this context is that it replaces the vacuum created from an impotent corporate private market structure with something much more decentralized and much better suited for the evolving digital information economy. It helps an increasingly interconnected economy divide labor beyond its current stalemate.

Bitcoin is a medium of specialization. Corporations were invented to be a specializing spoke of private capital, allowing for greater and more scalable division of labor. Unfortunately, in a world where the digital realm is becoming the majority sphere of economic activity, where individual property rights had not been assured prior to Bitcoin, the corporation instead has more often become a rent seeker, a bottleneck for competition, and a gatekeeper of digital property. This has had the perverse effect of decreasing our collective ability to specialize. Bitcoin solves this problem.

However, I am getting ahead of myself. We will get into this exciting potential in greater detail in part two of this series.

A Dangerous Cocktail: Why The Pareto Principle Matters

As the world becomes more interconnected, relationships become more “Paretian,” and less “normal,” or mean reverting. This is because the Pareto principle has shown empirically that complex systems often demonstrate extremely asymmetrical distributions of effect. Effects that only magnify as the system grows larger.

Prior to the interconnectedness driven by technologies and the scalability of digital networks, such Pareto effects were only discernible at ultra-large scales or where the complexity of the system was much larger than witnessed in everyday life, in fields such as macroeconomics, astronomy, geology, ecology and theoretical physics. But over time it is being appreciated just how pervasive this Pareto dynamic truly is.

In the business world, it has been shown that roughly 20% of customers often produce 80% of a company’s revenue. Eighty percent of a company’s output, likewise, is often generated by 20% of its employees. The pattern is found in many random systems. Eighty percent of highway accidents occur at 20% of the path traveled (near home), 80% of the cost of building is spent on 20% of the structure, and 20% of the world population is responsible for 80% of the pollution. The list could go on. But this simplified 80/20 rule actually understates the impact, as it is simply an approximate guide, the map rather than the road itself.

In fact, this 80/20 ratio can often turn into 99.9999/.0001 quite easily. Take a simple example where the square root of the total nodes in a given network is the number of nodes that are deemed to have the most measurable impact on that network. If we start with 10 nodes, we have about three nodes fulfilling that role, or about 30%. If the network grows to 500 nodes, we get about 22 nodes, or less than 5% of the network. If we end up with 500,000 nodes on the network, the figure would be about 707 nodes providing that impact, or a stunningly small fraction of 0.1%. Non-uniformity scales exquisitely.

As we begin to see, the Pareto principle is powerful in large systems, and is so important today as the world interconnects exponentially and in increasingly fractal patterns. The bigger the network, the more extreme the variance. Decentralization is a natural outcome of network building, especially if allowed to flourish without interference or external exploitation. Therefore, it is a logical conclusion as a general principle that decentralization increases variance and begins to break down previous patterns of mean reversion that are so characteristic of normal probability distributions.

Conversely, centralization craves more uniformity. Otherwise, there become too many outliers in the herd to corral, and the system becomes unmanageable. As networks proliferate, governments increasingly are driven existentially to ramp up the use of power and coercion against this natural force.

Not only is the world experiencing greater dispersion of outcomes, it is also changing at an increasingly faster pace. Raw data is pouring torrentially down upon us, overwhelming our neural capacity more each day. We are confused, overwhelmed and looking for anchors, answers, and authority.

“Black swan” or “tail risk” events, by definition, are not predictable by any model. Otherwise, they would not be black swans. Models often give us a false sense of stability, understanding, and confidence. The renowned behavioral economist Daniel Kanneman has shown that even when we are given statistical predictions that we know to be spurious, we embarrassingly cannot help but feel assured and make more risky decisions based on such irrelevant data.

Nonetheless, the pace of change and data dumping has inspired us to overly romanticize and revere data accumulation, prediction, and data modeling techniques. We even have new professions that have popped up to deal with such issues, often aptly referred to as data “scientists.” Most major universities over the past decade have added degree programs for data science and it is now one the fastest-growing programs in academia.

Source: Michael Rappa, Institute for Advanced Analytics, May 2021

Now, let us more holistically recapitulate the situation described above. The cacophony of noise is getting ever louder, and meanwhile, our ability to filter this data to uncover the important signals hiding within has not improved at all.

We have developed technological tools that can filter the raw data and improve its informational extractability. However, these improvements are limited solely to endeavors that we are comfortable deferring to computers to manage for us. In all activities where humans still require involvement or apprehension, we are completely outmatched. On top of this, technology can be a tool, but it can also be a weapon. For every search, storage and AI tool that has helped to unbundle the noise into some semblance of a signal, there are other software tools that re-bundle the signal once again back into noise. Particularly social media, mainstream media, political propaganda and social science professions that overconfidently apply the newfound data abundance.

Taking all of these themes together, we have rampant technological shifts, overwhelming data propagation, and overconfident and confused human actors trying to adapt to these self-inflicted changes to achieve the unattainable: control. This means an increasing risk of the black swan events we so fiercely aim to circumvent. Less predictability, and more hubris as to our collective capacity to pattern-recognize and avoid those rare and historically pivotal events. This is a very dangerous cocktail.

An Homage To Endurance, Tenacity And Immutability

“I think much more likely is an even worse alternative: government will not cease inflating, but will, as it has been doing, try to suppress the open effects of this inflation. It will be driven by continual inflation into price controls, into increasing direction of the whole economic system. It is therefore now not merely a question of giving us better money, under which the market system will function infinitely better than it has ever done before… but of warding off the gradual decline into a totalitarian, planned system, which will, at least in this country, not come because anybody wants to introduce it, but will come step by step in an effort to suppress the effects of the inflation which is going on.” –Friedrich A. Hayek, “The Collective Works of F.A. Hayek,””Toward a Free Market Monetary System.”

Endurance, tenacity and immutability. While these attributes may sound too passive or unsubstantial to have value in our “move fast and break things” world, they are the exact traits required to survive the fragility of a system dashing feverishly towards instability.

Antifragility, an idea popularized in the 2012 book “Antifragile” by Nassim Taleb, describes systems or phenomena that gain strength from disorder. This book, part of a larger work focused on philosophical, statistical, and economic misconceptions relating to systemic risk, uncertainty, and randomness, has become part of the larger canon of Bitcoiner manifestos. This is despite Taleb’s recent baffling divorce from the community, which while a tad perplexing, should not detract from some of his work’s takeaways.

Bitcoiners have latched onto the themes of “Antifragile” as a framework to help elucidate some of Bitcoin’s game theory. How is it that there is no silver bullet that kills Bitcoin, there is no competitor that can magically overtake it, there is no government that can shut it down, and there is no central authority that can censor or confiscate it?

But the message does not stop there. Most important to the thesis of antifragility, each attack vector and shock to the system in fact causes Bitcoin to become stronger.

As Taleb writes:

“Some things benefit from shocks; they thrive and grow when exposed to volatility, randomness, disorder, and stressors and love adventure, risk, and uncertainty. Yet, in spite of the ubiquity of the phenomenon, there is no word for the exact opposite of fragile. Let us call it antifragile. Antifragility is beyond resilience or robustness. The resilient resists shocks and stays the same; the antifragile gets better. This property is behind everything that has changed with time: evolution, culture, ideas, revolutions, political systems, technological innovation, cultural and economic success, corporate survival, good recipes (say, chicken soup or steak tartare with a drop of cognac), the rise of cities, cultures, legal systems, equatorial forests, bacterial resistance … even our own existence as a species on this planet. And antifragility determines the boundary between what is living and organic (or complex), say, the human body, and what is inert, say, a physical object like the stapler on your desk… The antifragile loves randomness and uncertainty, which also means — crucially — a love of errors, a certain class of errors.”

We have seen firsthand how the market can reward an asset that exhibits antifragility. Astute macro investor Louis Gavkal has wisely observed that this is how the U.S. treasury market has evolved.

Today, investors have institutionalized portfolio management, packaged into strategies like 60/40 asset allocations (bonds/stocks), and slightly more volatility-adjusted strategies such as risk parity. However, this love affair with the treasury market as a diversification tool has not always been the case, especially from the perspective of global investors. In fact, treasuries may be losing this status. The godfather of risk parity, Ray Dalio himself, just recently confirmed the view that he would rather own bitcoin than bonds.

What has historically given treasuries their stature of primacy for so many years was the dollar’s reserve currency role. A feat attained through war, geopolitical victories, petrodollar arrangements, and the trade-offs of increasing consumerism and domestic debt accumulation in the U.S. to supply dollars abroad. All punctuated by a parallel hyper-financialization of our economy, with regulatory incentives to own treasuries and a global system addicted to dollar-based leverage and short of adequate collateral.

This collateral shortage has become particularly acute after quantitative easing has been significantly reducing the public supply of treasuries since 2009. All of these factors have helped create a treasury market monster with very resilient network effects for the U.S. dollar. Resilient to deleveraging elsewhere, resilient to market volatility, resilient to dollar shortages, and even resilient to cyclical inflation.

The treasury market is a massive battleship that has been chugging along full steam in one direction for many years. However, this ship is now altering its course. And this process is ever so slowly chipping away at those network effects. As the U.S. dollar necessarily loses some strength as a reserve money, the system will either need to deleverage or find a new source of collateral, a new antifragile asset.

Source: BNY Mellon

One way to think of the U.S. treasury market’s ability to maintain buyers and holders despite real interest rates, at least at negative 1% (depending on your gauge of inflation), is that this market has become a weigh station, a storage space for dollar-denominated assets, intended to balance existing portfolios of dollar-denominated equity, real estate and corporate debt holdings, as a reserve account that incentivizes participants to remain within the bounds of the existing USD ecosystem.

The Eurodollar system, U.S. dollars banked or held outside of the U.S. banking system, evolved to help accomplish this goal more efficiently at the global level.

The Eurodollar market size has exploded as the U.S. economy began to financialize in earnest: First in the early 1980s and then again in the 1990s and post-dot-com burst.

The start of this in the early 1980s coincided with the start of a 40-year bull market in U.S. treasuries:

Source: Federal Reserve Board

Such a concept of captively on-ramped capital is actually very similar to the stablecoin market in the Bitcoin and cryptocurrency ecosystems.

Source: @LudiMagistR; Glassnode

Unfortunately, for the U.S. dollar fiat ecosystem, there are signs of deterioration within its network effect. Foreign users are balking.

Source: Wolfstreet.com

A Poetic Phrase: Bitcoin Is A “Deep Structure”

“In a Paretian world, surface events can become a distraction, diverting attention from the deep structures molding these surface events. Surfaces are extraordinarily complex and rapidly evolving while the deep structures display more simplicity and stability. These deep structures are profoundly historical in nature — they evolve through positive feedback loops and path dependence. Snapshots become misleading and understanding requires a dynamic view of the landscape.” –John Hagel

We live in a world where things are intentionally made to fall apart. Quantity and popularity are valued above quality and depth. The news cycle is a meager 24 hours. Medical and health problems are addressed ex post facto with newly-invented medications and treatments, rather than by way of lifestyle changes and preventative measures.

Products are meant to become obsolete. Buildings are designed to last 20 years rather than 200. Tweets share ephemeral memes instead of lasting ideas, investments are made for instant return potential rather than lasting productive impact. And interest rates have collapsed to near zero, allowing us the mathematical permission to discount the future so that it is indistinguishable from the present.

We have lost our ability to think long term. We have no appreciation for durability over time. Therefore, we do not particularly value persistence because its main attribute is indeed durability over time.

Taking this a step further, if we do not place any material value on resilience, how could we value antifragility at the societal level? This is because antifragility is simply resilience in the form of a productive asset. By this I mean something that is durable, but also something that improves over time. It is no wonder then, that even Bitcoiners may be undervaluing antifragility.

This irony is further extended by the fact that just at the time when civilization least values such a high-powered form of durability and productivity happens to also be when these attributes are most desperately needed.

“An Ocean’s Ode To Volatility”

Oh waves, Crash thunderously

Unshackle my bounty of lost minerals

So they may rise and greet my surface foam

Antifragility is an embrace of volatility.

Volatility is the mathematical expression of what biologists and evolutionary scientists might call a “stressor.” Biological organisms crave stasis. Volatility, on the other hand, is a natural characteristic of all complex systems. This is because the greater the number of variables, the greater the number of possible outcomes. Stressors lead to adaptation and growth, which leads to survival, which builds resilience, which lays the foundation for more resilience and growth.

It is a positive compound growth formula because the more resilient we get, the more volatility we can swallow, without choking on it. As implied above, an increase in volatility can be thought of in this context as just a greater range of circumstances. But this can come from two sides, like a matrix of potential outcomes.

On one axis, you have a quantity and variety of stressors, but on the other you also have a quantity and variety of reactions, responses and results. In a decentralized system, both axes expand over time, generating an exponential function as two growing variables are multiplied by one another. When systems lack a centralized gatekeeper, more stressors are allowed to propagate. Likewise, there is greater diversity and heterogeneity of participants that can react uniquely to these stressors.

When this happens, life happens. Creativity manifests. Innovation blossoms. Individuals are at their best. Societies are at their best. We experience more possibilities and improve our probabilistic odds of discovering something of immense value, and we do so exponentially.

A principle: Bitcoin, like all of nature’s evolutionary survivors, is forged of persistence. And persistence is forged from savings.

As Albert Einstein is (perhaps apocryphally) credited with saying: “The most powerful force in the universe is compound interest.”

Compound interest is one of the most impressive growth formulas experienced in the natural and economic worlds, and its most efficient avenue for success is antifragility.

Regardless of whether Einstein indeed ever uttered these words, the important takeaway here is that of Pareto distribution curves in exponential growth. The reason the “powerful force” of compounding growth is driven by antifragility is because it is raised by the exponent of time itself.

Survive like our palm tree and you get to keep compounding. As long as the other variables in the equation do not change materially, time will do the heavy lifting. This speaks to an important point on the importance of resilience when it comes to financial assets, as consistency through time is what leads to such tremendous abundance.

“What’s the most powerful force in the universe? Compound interest. It builds on itself. Over time, a small amount of money becomes a large amount of money. Persistence is similar. A little bit improves performance, which encourages greater persistence, which improves persistence even more. And on and on it goes.” –Daniel H. Pink, “The Adventures Of Johnny Bunko”

In a previous article, I cited the above quote referring to what I perceived to be bitcoin’s ability to compound a type of accrued interest over time relative to fiat benchmarks. My argument laid out how something like hyperbitcoinization could result from this compounding power law function, and therefore see its growth curve actually accelerate in the future, rather than level off in an asymptotic “s-curve” shape — something that may be underappreciated even by the most ardent bulls.

Interest earned, in a free market, is the equilibrium price required to balance one’s time preference of consumption relative to savings. One of the oldest axioms of economics, Say’s law, observes that we are always both consumers and producers. Even as consumers, we are producers of specialized labor to accumulate resources to be used to consume at some future point.

Money, a human social technology of value and communication, is perhaps one of the few practical instances we can witness of a limitless power law function, as it stores labor over time. In a power law equation where time itself is the variable to which the function is raised, this creates a powerful compounding effect. That is, as long as the calculated value can persist over time.

An absolutely scarce money accrues its interest as the residual incremental productivity gained from marginal output. New productive labor can only scale if work can be continually divided and specialized. Such scaling, in turn, can only occur if there is adequate savings of excess production.

Excess saving leads to specialization, allowing for innovation and productivity gain, in turn generating additional savings. If this equation is disrupted then this virtuous progression collapses.

What does all the above have to do with antifragility and persistence? It points to a fatal flaw in an increasingly centrally-controlled fiat money system.

It is a matter of first principles. There simply cannot persist a functional money in a society whose main product is credit. Things can start fine but the nature of credit is similar to a drug, especially when the transmission of credit is centralized by a trusted rule-making body. Such a system encourages at least two horribly problematic outcomes:

Participants will look to gain favor with the arbiter of power to attain access to that power of debt, so as to gain wealth and power themselves. Representative democracy devolves into special interest democracy. The arbiter will print more money when it suits them, and if such credit is too costly, will project the cost back across the rest of society. Some will be impacted more than others. Arbitrary rulemaking and politicization flourish like weeds.

This in turn incentivizes everyone operating in such a society to play the same game so as not be left in the dust. Everyone must maximize their debt accumulation, and thus a credit-based fiat economy can only go in one direction.

Of the utmost importance here is to understand that the incentives do not self-correct the imbalances they create. Fiat is “Paretian.” They only make the imbalances greater over time, and the price required to disincentivize such behavior is something to which no participant would voluntarily agree. The optimal strategy for any adversary whose opponent’s biggest weakness is their own structure of operation, is patience and persistence.

As Peter Thiel and Blake Masters noted in 2014’s “Zero To One,” a disruptive technology must have, as a rule of thumb, something to the tune of a ten-times improvement relative to its adversary to overcome the inertial Lindy effects of that incumbent. A supreme beauty of Bitcoin, embedded in its antifragility, is the simple conclusion that as our incumbent increasingly centralizes, the ten-times improvement will become self-evident. All Bitcoin must do is persist.

However, while Bitcoin’s antifragility is indeed a powerful force, it would dissolve instantaneously without decentralization. As such, the nature of bitcoin’s decentralized structure will be at the core of part two of this series.

Coda: A Motive For Decentralization

At its best, debt is faith in future excess savings. In its worst incarnation, debt is a Ponzi scheme, continually stealing from the future to fund the present’s unwillingness or inability to save excess consumption. The obvious deleterious impacts on future growth notwithstanding, the other problem pertinent to this conversation is how such a system stunts and even altogether abruptly halts human social scaling vis a vis specialization.

And since specialization is the overarching force that leads to human innovation, we are left with a big problem for progress. The more that human ingenuity and energy can link itself without entropy to its innate will to specialize, the more information we can decrypt. This means more societal nodes, synapses and economic pathways, leading to previously unthinkable new ideas and opportunities.

The conclusion of the dynamic laid out above is that the incentive to correct the imbalances of a fiat-based, centrally-controlled credit system must come from outside the system, if no participant within the system has any reason to opt out. From a historically catalytic perspective, Bitcoin is a technological savings innovation and accelerant designed to reverse unhealthy and unsustainable societal incentives. But it definitionally must do all this, and as we shall see, can only do all this from the outside. And the only way to be outside of a centralized system, is to be fully decentralized.

In my professional life, I have been honored to have learned firsthand from some great mentors, including Wall Street veteran Marty Zweig. Beyond his status as a pioneering and legendary macro investor, he also coined the phrase “don’t fight the Fed,” a simple axiom that adheres to the notion of following the path of least resistance.

Very zen, right? Consequently, throughout my career as a macro investor, I have found that discovering this path of least resistance is of the utmost importance, as it is the most probable corollary when dealing with complex systems of inertia. A mass investor class, the socialization of financial assets, and centralization, my friends, is such a path.

Unfortunately, the imbalances laid out in this essay are likely to only rise from here. I have discussed the path dependency of this conclusion by way of analyzing the options available to us, and solving for the path of least resistance.

But there is another reason why the above scenario is likely inevitable. While the cost of carrying our imbalances is high, it is not yet sufficiently high enough to reverse the stubborn inertia of the system to recalibrate.

We suffer from a culture of short-termism. Both “liberal” solutions of fiscal deficits and redistribution, as well as “conservative” solutions of Reaganomics, tax cuts, and other supply-side, neo-classical measures have all failed. This is because both only address the short term motives of the current generations, rather than addressing the fundamental problems, which are structural and intergenerational in nature.

There is a time preference mismatch. As we kick the proverbial can, we are in essence just reallocating costs out into the future. Do not be fooled by this temporal delusion. The costs do not actually move out into the future as if transported in some time machine. They persist in the present, but are obfuscated by a mask of financial engineering, giddiness at the prospect of overnight wealth, and the immense power of narrative. Under this façade, the costs continue to accrue, in the form of inflation, wealth and income inequality, political fissures, geopolitical instability, and declines in the quality of production, to name a few.

But equilibrium always finds a way. And these costs must continue to build until the weight of their burden is so overwhelming that addressing them becomes unavoidable and rational.Below sums up the idea:

“Whilst the cost of carrying the imbalances is now a real loss of capital rather than an opportunity cost, it is still a relatively minor cost compared to the economic, social, political and even potential geopolitical cost of clearing the system. It is therefore in no one’s interest to clear the system in the short term. Instead, expect the imbalances to increase aggressively, and their cost to soar. Real yields will collapse, and with them, real GDP will decline, certainly into a deep recession, and probably severe economic depression. Whilst that will eventually lead to the public rejecting the present system of unlimited government, lifting real yields again, as it is probably not for the next five to 10 years, it can be ignored for the time being. Instead, the trade is more imbalances.”-Renowned British economist and Wall Street macro strategist Andrew Lees,”Hiding The Imbalances In Plain Sight”

“The trade is more imbalances.” Lubię to. That is a safe bet. It’s a bet on the current trajectory. That is a “don’t fight the Fed” type of trade. Bitcoin is a similar bet. But it’s more than a financial trade, it’s a bet for our future.

We live in times that, in hindsight, will likely be perceived as having been a monumental crossroads.

Two growing forces are on a collision course. As a result of the aforementioned procession of events, we are deterministically barreling toward a world in which a mass investor class is indeed ubiquitous, uniform and publicly managed. The benefits may feel terrific if not outright euphoric at the beginning of this journey, but the costs will accrue “gradually, then suddenly,” to hat tip a Parker Lewis phrase.

Private free market capital allocation will be crowded out, productivity will continue to falter despite abundant technological innovation, economic resilience to volatility and disruptive change will atrophy, monetary debasement will erode our cost of living on an accelerating treadmill, and inequality will stubbornly continue to expand exponentially. The common denominator of all these costs is systemic fragility.

It is worth reminding ourselves again at this stage of our Socratic journey that none of this comes to pass by way of malevolent design, or of one political party relative to the other. We are heading in this direction as a product of false choices that have cornered us into an inexorable debt trap.

This has unfolded by way of a windy half-century road of best intentions gone awry. A road pock-marked with asset bubbles, moral hazard, slippery-sloped tributaries flowing into busted dams, cascading into tipping points, and catapulted further downstream by the gravity of inertial political malaise. Unless we can find a plausible, new and imaginative path to fully decentralize the economy, it will end up fully centralized instead. The result is binary. Authoritarianism or autonomy. This is the battle of the 21st century, and it is of the utmost importance.

This is a guest post by Aaron Segal. Opinions expressed are entirely their own and do not necessarily reflect those of BTC Inc or Bitcoin Magazine.