Bitcoin สามารถเป็นสกุลเงินแห่งอิสรภาพของปาเลสไตน์ได้หรือไม่?

วันหนึ่งเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมได้พูดคุยกับผู้ใช้ Bitcoin ในฉนวนกาซา

เขาขอให้ไม่เปิดเผยชื่อและใช้ชื่อ Uqab — คำภาษาอาหรับสำหรับ “อินทรี” — ในขณะที่เขาเสี่ยงที่จะคุยกับฉันเป็นการส่วนตัว

เราพูดทางโทรเลขและต้องกำหนดเวลาการโทรของเรา เนื่องจาก Uqab มีไฟฟ้าเพียงสองสามชั่วโมงต่อวัน สำหรับเขา การแชทของเราเป็นตอนกลางดึก เพื่อนชาวปาเลสไตน์ช่วยแปลการโทรแบบสด ขณะที่เราพูดกัน ก็ยากที่จะเข้าใจได้ว่าชีวิตในอีกฟากหนึ่งของเส้นชีวิตเป็นอย่างไร

อุคาบกำลังคุยกับเราจากราฟาห์ เมืองทางตอนใต้ของฉนวนกาซา ซึ่งเป็นเขตสงครามเท่านั้น สองสามสัปดาห์ถูกปลดจากการถูกทิ้งระเบิดอย่างหนักโดยกองทัพอิสราเอล ฉันรู้สึกเหมือนกำลังพูดกับใครบางคนจากดาวดวงอื่น

เขาพูดถึงถนนที่ถูกทำลาย อาคารกลายเป็นไอ ไฟตัด และวัสดุที่จำกัด Aแผนที่ของการโจมตีด้วยขีปนาวุธของอิสราเอลทำให้ฉนวนกาซาดูเหมือนชีสสวิส และให้ความรู้สึกถึงความเสียหายของโครงสร้าง

Uqab ขอให้ฉันพิจารณาว่าสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นในเชิงเศรษฐกิจเป็นอย่างไร โลก แม้แต่ในสหรัฐอเมริกา เนื่องจากการระบาดใหญ่และการล็อกดาวน์ที่ตามมา และกล่าวว่า”ลองนึกดูว่าสำหรับเราเป็นอย่างไร”

I. จุดตรวจที่เปิดตลอดเวลา

ฉนวนกาซาเป็นดินแดนที่มีความกว้างประมาณ 5 ไมล์และยาว 28 ไมล์ คั่นกลางระหว่างมุมตะวันตกเฉียงใต้ของอิสราเอล อียิปต์ซีนาย และทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เดิมเป็นที่ตั้งของชุมชนชาวปาเลสไตน์ที่ถูกน้ำท่วมโดยผู้ลี้ภัยหนีจากสิ่งที่เป็นอิสราเอลในปัจจุบันหลังจากสงครามอาหรับ-อิสราเอลในปี 1948 ปัจจุบันนี้เป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีประชากรหนาแน่นที่สุดในโลก ฉนวนกาซามีขนาดไม่ถึงครึ่งของออสติน รัฐเท็กซัส แต่มีประชากรมากกว่าสองเท่า คิดถึงฮ่องกง แต่ถูกล้อมอยู่ในทะเลทรายที่มีโครงสร้างพื้นฐานที่พังทลาย

ในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมา ประชากรสองล้านคน — ครึ่งหนึ่งมีอายุต่ำกว่า 18 ปี — ได้รับความเดือดร้อนจากการล่มสลายของอารยธรรมเกือบทั้งสิ้น

ในปี 2549 กลุ่มฮามาสซึ่งก่อตั้งขึ้นในภารกิจทำลายอิสราเอลและไม่ยอมรับสิทธิในการดำรงอยู่ —ชนะการเลือกตั้งชาวปาเลสไตน์ ซึ่งถูกมองว่าเป็นการประท้วงต่อต้านการทุจริตที่รุนแรงและความไร้ความสามารถที่พรรคฟาตาห์แสดงออกมาในช่วง 12 ปีนับตั้งแต่การก่อตั้งอำนาจปาเลสไตน์ การเลือกตั้งไม่ถือว่าชอบด้วยกฎหมายจากผู้มีบทบาทจากนานาประเทศ เช่น สหรัฐอเมริกาและสหภาพยุโรปพิจารณากลุ่มฮามาสเป็นกลุ่มก่อการร้าย และฟาตาห์ยึดอำนาจในเวสต์แบงก์ ในขณะเดียวกัน Gazans ก็ตกอยู่ภายใต้การปกครองแบบเผด็จการของรัฐตำรวจอิสลามิสต์ ในการตอบโต้ ในปี 2550 รัฐบาลอิสราเอลและอียิปต์ได้ปิดฉนวนกาซาจากโลกภายนอก

เด็กอายุ 15 ปีที่อาศัยอยู่ในฉนวนกาซาในวันนี้เป็นผู้รอดชีวิตจากสงครามใหญ่สี่ครั้งระหว่างกองกำลังป้องกันประเทศอิสราเอล (IDF) และกลุ่มฮามาส ครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อน

ระหว่างวันที่ 10 พฤษภาคมถึง 21 พฤษภาคมของปีนี้ กลุ่มฮามาสได้ยิงจรวดมากกว่า 4,300 ลูกไปยังเมืองและเมืองต่างๆ ของอิสราเอล และ IDF ตอบโต้ด้วยขีปนาวุธมากกว่า 1,500 ลูก ของพวกเขาเอง. การต่อสู้ครั้งนี้เลวร้ายที่สุดระหว่างทั้งสองตั้งแต่ปี 2014 สหประชาชาติ รายงานที่เผยแพร่เมื่อเดือนที่แล้วประเมินความเสียหายระหว่าง 280 ล้านดอลลาร์ถึง 380 ล้านดอลลาร์ และคาดการณ์งบประมาณการกู้คืนที่ใดก็ได้ตั้งแต่ 345 ล้านดอลลาร์ถึง 485 ล้านดอลลาร์ ท่ามกลางซากปรักหักพัง 800,000 Gazans ยังคงไม่มีน้ำดื่มสะอาด พวกเขาสามารถออกไปสู่โลกภายนอกอย่างเป็นทางการได้ผ่านจุดตรวจสองจุดเท่านั้น และจุดเหล่านั้นถูกเปิดและปิดในระหว่างความรุนแรงด้วย

ในปี 2555 สหประชาชาติได้เผยแพร่ กระดาษคาดการณ์ว่าฉนวนกาซาจะ “ไม่อยู่อาศัย” ภายในปี 2020 การทำนายนั้นแม่นยำอย่างน่าอนาถ ตาม รายงานของธนาคารโลกที่เผยแพร่เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ก่อนเกิดระเบิดครั้งล่าสุด อัตราการว่างงานในฉนวนกาซาอยู่ที่ 48% และ 64% สำหรับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 30 ปี หนึ่งในนั้น ชาวกาซา 2 คน รวมถึงเด็กมากกว่า 400,000 คน อาศัยอยู่ในความยากจน และมากกว่า 80% ของครัวเรือนต้องพึ่งพาการแจกอาหารหรือความช่วยเหลือทางสังคมบางประเภท

อ้างอิงจากปี 2017รายงาน IMF สงครามระหว่างอิสราเอลและฮามาสเมื่อปลายปี 2551 ทำลายสต็อกทุนของฉนวนกาซามากกว่า 60% และการระเบิดในปี 2557 ทำลาย 85% ของสิ่งที่เหลืออยู่ ในช่วง 25 ปีระหว่างปี 1994 และ 2018 ฉนวนกาซาได้รับผลกระทบจาก GDP ต่อหัวที่ลดลงจริง 44% โดย Gazans เพิ่มขึ้นจากการมีรายได้เฉลี่ย 96% ของคู่หูฝั่งตะวันตกของพวกเขาเหลือเพียง 30% ทั้งหมดนี้แม้จะมีอัตราการเกิดที่สูงที่สุดในโลก แต่ที่มากกว่า3.5 เด็กต่อครอบครัวในวันนี้ ลดลงจากเด็กเกือบเจ็ดคนต่อครอบครัวในปี 1990

การลงทุนภายนอกในฉนวนกาซามีเหี่ยวเฉาจาก 11% ของ GDP ของปาเลสไตน์ในปี 1994 เหลือเพียง 2.7% ในปี 2018 หลังจากสงครามระหว่างฮามาสกับอิสราเอลในปี 2008 ถึง 2009 คือ ประมาณการว่าโรงงานในแถบนี้มากกว่า 90% ปิดตัวลง การจำกัดการค้ากับอิสราเอลอย่างสุดโต่งได้รับผลกระทบอย่างหนัก โรงไฟฟ้าแห่งเดียวของฉนวนกาซาเปิดดำเนินการที่เศษส่วนของความจุ เนื่องจากไม่สามารถนำเข้าเชื้อเพลิงและชิ้นส่วนได้เพียงพอ ภาคเกษตรกรรมทรุดตัวลง เนื่องจากชาวนาสูญเสียตลาดสินค้าหลักในอิสราเอล และถูกบังคับให้ขายให้กับประชากรฉนวนกาซาที่เล็กกว่ามากในราคาที่ถูกกว่า ในบางกรณี พวกเขาต้องทำลายพืชผลของตน

ในปี 2020 รายงานขององค์การสหประชาชาติถือว่าเป็นข้อขัดแย้งที่ Gazans ไม่ได้เผชิญกับข้อจำกัดเพิ่มเติมหลังจากปี 2549 และเศรษฐกิจของพวกเขายังคงเติบโตในอัตราเดียวกับฝั่งตะวันตก ในโลก”ความฝัน”นั้น รายได้ต่อหัวจะสูงขึ้น 105.5% แตะ 1,539 ดอลลาร์ แทนที่วันนี้ในฝันร้ายที่แท้จริงที่ชาวกาซาอาศัยอยู่ มันต่ำกว่า 1,000 ดอลลาร์

ภัยพิบัติทางเศรษฐกิจของฉนวนกาซาไม่ใช่เรื่องใหม่ และไม่ได้เป็นเพียงผลจากสงคราม 15 ปีที่ผ่านมาและลัทธิเผด็จการเท่านั้น ค่อนข้างเป็นผลจากนโยบายที่เริ่มเมื่อหลายสิบปีก่อน ในปี 1987 Sarah Roy นักวิชาการของ Harvard ได้ตีพิมพ์เอกสารสำคัญที่ใช้เวลาหลายปีของการทำงานภาคสนามและการสัมภาษณ์เพื่อสะท้อนถึงจำนวนผู้เสียชีวิตจากการเข้ายึดครองทางทหารในฉนวนกาซาเป็นเวลา 20 ปี ตั้งแต่ปี 1967 เพื่ออธิบายสิ่งที่เธอเห็น เธอได้บัญญัติศัพท์ใหม่ว่า “ การพัฒนา.” นี่คือ “การแยกส่วนทางเศรษฐกิจของชนพื้นเมืองโดยเจตนา เป็นระบบ และก้าวหน้าโดยกลุ่มที่มีอำนาจเหนือกว่า โดยที่เศรษฐกิจ—และโดยการขยายขอบเขต—ศักยภาพทางสังคมคือ ไม่เพียงแต่บิดเบือนแต่ถูกปฏิเสธ”

รายได้และผลผลิตทางเศรษฐกิจของ Gazan เพิ่มขึ้นอย่างมากจากปี 1967 ถึงปี 1987 โดยได้แรงหนุนจากการส่งเงินจากการทำงานในอิสราเอลและต่างประเทศ แต่รอยสังเกตว่ากระแสเงินทุนส่วนใหญ่ใช้ในการซื้อสินค้าอุปโภคบริโภคจากอิสราเอล โดยสองในสามของรายได้ที่ใช้แล้วทิ้งจะนำไปใช้เพื่อการบริโภคของภาคเอกชนในช่วงกลางทศวรรษ 1980 สิ่งนี้ส่งผลให้ “การบริโภคนิยมในฉนวนกาซาเพิ่มขึ้นโดยมีประโยชน์ทางเศรษฐกิจเพียงเล็กน้อย (ถ้ามี) ที่ได้รับจากการบริโภคนิยมดังกล่าวที่เกิดขึ้นกับฉนวนกาซา”

รอยสังเกต ร้อยละที่สูงของแรงงานกาซานในอิสราเอลไม่ใช่สัญญาณของสังคม “ประสบรูปแบบทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการของอุตสาหกรรม (หรือความทันสมัย) ซึ่งแรงงานค่อยๆ เปลี่ยนจากกิจกรรมการเกษตรเป็นกิจกรรมนอกภาคเกษตร… สำหรับกำลังแรงงานของฉนวนกาซา การตัดสินใจหางานทำในอิสราเอลเป็นหน้าที่ของการขาดทางเลือกที่เทียบเคียงได้ภายในเศรษฐกิจภายในประเทศของฉนวนกาซา” ภายในปี 1987 รอยสามารถสังเกตได้ว่าลักษณะเด่นของเศรษฐกิจของฉนวนกาซาคือ “การพังทลายของฐานเศรษฐกิจภายในของตนเองและส่งผลให้ต้องพึ่งพาอิสราเอล”

ในปี 1991 โมเช อาเรนส์ รัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมของอิสราเอลก่อตั้งคณะกรรมการ Sadan โดยมอบหมายให้สำรวจว่าเศรษฐกิจของฉนวนกาซาจะดีขึ้นได้อย่างไร สรุปคือบอกว่า: “ในการส่งเสริมผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของประชากร [ปาเลสไตน์] จุดเน้นอยู่ที่ผู้ได้รับค่าจ้างและในระยะสั้น ในส่วนของผู้ได้รับค่าจ้างนั้น ให้ความสำคัญกับการเพิ่มรายได้โดยการจ้างงานในเศรษฐกิจของอิสราเอล แทบไม่มีนโยบายเลือกใช้การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและการสนับสนุนการสร้างโรงงานและการจ้างงานภายในฉนวนกาซาเอง ไม่มีการให้ความสำคัญกับการส่งเสริมผู้ประกอบการในท้องถิ่นและภาคธุรกิจในฉนวนกาซา นอกจากนี้ ทางการไม่สนับสนุนความคิดริเริ่มดังกล่าวเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาขู่ว่าจะแข่งขันในตลาดอิสราเอลกับบริษัทอิสราเอลที่มีอยู่”

และดังนั้น สภาพการณ์ที่น่าสะอิดสะเอียนของชาวกาซันจึงถูกมองว่าเป็น ผลของนโยบายภายนอกหลายทศวรรษ ประการแรก บังคับให้ต้องพึ่งพาเศรษฐกิจของอิสราเอล และความท้อแท้ของการพัฒนาอุตสาหกรรมอธิปไตยภายใต้การยึดครองทางทหารของอิสราเอล จากนั้น การปิดเส้นชีวิตทางเศรษฐกิจนั้น เนื่องจาก Gazans ถูกห้ามไม่ให้ทำงานในอิสราเอลเมื่อเวลาผ่านไป และในที่สุดก็ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก และสุดท้าย การทำลายโครงสร้างพื้นฐานของพวกเขาผ่านสงคราม

เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน Biden Administration ได้ส่งรัฐมนตรีต่างประเทศ Antony Blinken ไปที่ West Bank เพื่อพบกับประธานาธิบดี Mahmood Abbas ชาวปาเลสไตน์และสัญญา 75 ล้านดอลลาร์ในความช่วยเหลือใหม่เพื่อช่วยสร้างฉนวนกาซา แต่ประวัติศาสตร์ระดับภูมิภาคแสดงให้เห็นว่าของกำนัลเหล่านี้ส่วนใหญ่ตกหล่นโดยชนชั้นสูง และล้มเหลวในการทำให้ชีวิตของคนทั่วไปดีขึ้น ความช่วยเหลือเพียงอย่างเดียวไม่สามารถแก้ไขหุ้นทุนที่กำลังจะตายได้

ด้วยเหตุทั้งหมด ชาวกาซายังคงแสดงความพากเพียรอย่างไม่น่าเชื่อ เจ้าของร้านชื่อ Ashraf Abu Mohammad ได้รับการเสนอราคาโดย Reuters เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนว่าโดยพูดว่า “ชีวิตจะกลับมา เพราะนี่ไม่ใช่สงครามครั้งแรก และจะไม่ใช่สงครามครั้งสุดท้าย หัวใจกำลังเจ็บปวด มีภัยพิบัติ ครอบครัวถูกกวาดล้างจากทะเบียนราษฎร และสิ่งนี้ทำให้เราเสียใจ แต่นี่คือชะตากรรมของเราในดินแดนนี้ ที่จะอดทนต่อไป”

แต่ความอดทนก็มีขีดจำกัด เมื่อฉันพูดกับ Uqab เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่รอตลอดไป เขาบอกฉันว่าเขาต้องการหลบหนีและสร้างชีวิตที่ดีขึ้นสำหรับครอบครัวของเขา และด้วย Bitcoin เขาได้ค้นพบทางออก

เขากล่าวว่ามีความต้องการ bitcoin ในฉนวนกาซาเพิ่มขึ้นในช่วงสองปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่เยาวชน ชาว Gazans อาจติดกับดักทางร่างกายและถูกตัดออกจากโลกภายนอกทางเศรษฐกิจ แต่ Uqab เรียก Bitcoin ว่า”ด่านที่เปิดอยู่เสมอ”

“มันช่วยให้บางคนหลุดพ้นจากความยากจน”เขากล่าว “พวกเขาแค่ลงทุนทีละน้อย ทีละน้อย แต่มันได้ผล” เขายังกล่าวอีกว่า Gazans ได้”ซื้อการจุ่ม”เมื่อเร็ว ๆ นี้ เร่งการซื้อของพวกเขาเมื่อราคา bitcoin ลดลง

บางคนได้รับ bitcoin โดยตรงผ่านแอพมือถือจากเพื่อนหรือครอบครัวในต่างประเทศ คนอื่นๆ ใช้กลุ่มโทรเลขเพื่อประสานงานการพบปะแบบตัวต่อตัวเพื่อแลกเงินสดเป็น bitcoin หรือนำเงินสดไปที่ร้านค้าที่มีหน้าร้านจริงและทำการแลกเปลี่ยนที่นั่น ที่ร้านค้าเหล่านี้ Uqab กล่าวว่าทางการจะตัดและเก็บรายชื่อผู้ที่ซื้อและขาย เขากล่าวว่ายังไม่มีใครถูกจับกุมในข้อหาใช้ Bitcoin ในการจัดเก็บ bitcoin บนโทรศัพท์ของพวกเขา Gazans อาจใช้ Binance หรือ Payeer เป็นโซลูชั่นการคุมขัง หรือ Blue Wallet ซึ่งรองรับภาษาอาหรับเป็นภาษาท้องถิ่น เป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ไม่เกี่ยวกับการคุมขัง

แม้จะมีคำเตือนจากเจ้าหน้าที่ แต่ Gazans จำนวนมากก็เข้าร่วม เครือข่าย Bitcoin ทุกวัน

“เรามีคำพูดหนึ่ง” Uqab กล่าวว่า: “ถ้ารัฐบาลบอกว่าบางสิ่งที่ต้องห้าม นั่นหมายความว่ามันฮาลาล”

เราคุยกันแล้ว เกี่ยวกับหลายสิ่งหลายอย่าง: เหตุใด Uqab จึงชอบ bitcoin มากกว่าเชเขล (ทุกอย่างในฉนวนกาซาถูกตรวจสอบ แต่คุณสามารถมี bitcoin ได้มาก และครอบครัวของคุณจะไม่รู้ด้วยซ้ำ); IDF หรือ Hamas สามารถหยุดผู้คนจากการใช้ Bitcoin ได้หรือไม่? (“เราฉลาดเกินไปสำหรับเรื่องนี้ เราจะหาทางออกเสมอ”); Satoshi สามารถทำนายได้ว่าผู้คนจะใช้ Bitcoin ในฉนวนกาซาหรือไม่? (“ไม่อย่างแน่นอน”); เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับเอลซัลวาดอร์ที่ทำให้ bitcoin ถูกกฎหมายหรือไม่? (เป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาเชียร์เมื่อได้ยินข่าว) Gazans อาจรับ Bitcoin เร็วกว่าชาวอิสราเอลหรือไม่? (พวกเขาอาจไม่เสี่ยงที่ Gazans เต็มใจที่จะรับ); และเกิดอะไรขึ้นกับระบบธนาคาร? (“เราทุกคนรู้ดีว่าการคิดดอกเบี้ยกับคนที่คุณให้ยืมเงินนั้นเป็นบาป”)

ในฉนวนกาซา Uqab บอกฉันว่าไม่มี Venmo ไม่มี PayPal และไม่มีวิธีง่ายๆ ในการทำธุรกรรมกับโลกภายนอก โครงสร้างพื้นฐานทางการเงินกำลังพังทลายลง เช่นเดียวกับโครงสร้างพื้นฐานทางกายภาพและทางสังคม แต่วันนี้เขาสามารถทำอะไรกับ Bitcoin ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ก่อนหน้านี้: ส่งและรับเงินไปและกลับจากครอบครัวในต่างประเทศอย่างรวดเร็วโดยตรงโดยแทบไม่มีค่าธรรมเนียมใด ๆ

สำหรับการชำระเงินระหว่างประเทศ Uqab กล่าวว่าก่อนหน้านี้ผู้ส่งเงินใน อ่าวหรือสหรัฐอเมริกาจะต้องส่งเงินผ่านบัญชีธนาคารในประเทศอย่างจีนหรือไทย โดยเงินจะถูกส่งไปยังสำนักงานสกุลเงินในฉนวนกาซาในที่สุด

“มีพ่อค้าคนกลางหลายคน บาดแผลของพวกเขา” เขากล่าวโดยปล่อยให้ผู้รับมีเพียงร้อยละของสิ่งที่ส่งไปในตอนแรก นอกจากนี้ เขายังกล่าวอีกว่า วันนี้สำนักงานของ Western Union ได้เริ่มขอหลักฐานความสัมพันธ์ทางสายเลือด และการสอบสวนและการริบทรัพย์สินเกิดขึ้นบ่อยครั้ง

“ด้วย Bitcoin”Uqab กล่าวว่า”ฉันไม่จำเป็นต้องผ่านการทดสอบใดๆ หรือทำเครื่องหมายในช่องใดๆ ฉันก็ใช้ได้”

วันนี้ เขาสามารถรับหรือรับเงินได้โดยตรงข้ามพรมแดน และเป็นธนาคารของเขาเองในระบบการเงินใหม่

“ดีขึ้นมากแล้ว” เขากล่าวพร้อมบอกฉันอย่างภาคภูมิใจว่าอย่างน้อยเขาก็รู้สึก “เพียร์ทูเพียร์” กับคนอื่นๆ ในโลกในระดับหนึ่ง

“ด้วย Bitcoin เรากำลังดำเนินชีวิตต่อไป”เขากล่าว “Inshallah ชาวปาเลสไตน์จำนวนมากขึ้นจะค้นพบเทคโนโลยีนี้”

Uqab ยังไม่สามารถออกจากฉนวนกาซาได้ แต่อย่างน้อยสำหรับตอนนี้ เขาสามารถประหยัดในโลกไซเบอร์ได้ รักษาเงินของเขาให้ปลอดภัยจากทางการ เป็นนวัตกรรมที่ยิ่งใหญ่ แบบที่ชาวปาเลสไตน์ต้องการอย่างยิ่ง

ในการรายงานข่าวอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับความทุกข์ทรมานทางการเมืองของพวกเขา — ติดอยู่กับการยึดครองทางทหารของอิสราเอล, ยุทธวิธีการก่อการร้ายของฮามาส, อำนาจปาเลสไตน์ที่ทุจริต และโลกที่ส่วนใหญ่ไม่สนใจ — การเงินของพวกเขา และสถานการณ์ทางเศรษฐกิจมักจะไม่บอกเล่า แต่เงินอยู่ที่รากเหง้าของการดิ้นรนของพวกเขา

ชาวปาเลสไตน์ไม่สามารถควบคุมสกุลเงินของตนได้ การขาดอำนาจอธิปไตยทางเศรษฐกิจของพวกเขาได้ทำลายการเติบโตและโอกาสในอนาคตของพวกเขาอย่างมาก แต่หลายคนเช่น Uqab หันมาใช้ Bitcoin เพื่อยึดอิสรภาพทางการเงิน

II. ประวัติการปราบปรามทางการเงิน

มากกว่า 30 ปีหลังจากรายงานเกี่ยวกับฉนวนกาซาในปี 1987 Sarah Royสะท้อนว่า “เหตุการณ์ต่างๆ ได้ลดทอนชาวปาเลสไตน์ให้กลายเป็นประเด็นด้านมนุษยธรรม ถูกลิดรอน (และไม่สมควร) ของสิทธิทางการเมืองและเศรษฐกิจ และต้องพึ่งพาประชาคมระหว่างประเทศเพื่อการยังชีพ โดยที่การบรรเทาทุกข์ไม่คืบหน้าจะกลายเป็นประเด็นหลักหาก ไม่ใช่ทางเลือกเดียวทางการเมือง” เธอเขียนว่า “ชาวปาเลสไตน์มองปัจจุบันดีกว่าอนาคต”

สาเหตุหลายประการที่ทำให้ความสิ้นหวังนี้เชื่อมโยงกับสถานการณ์ทางการเงินและเศรษฐกิจของพวกเขา ซึ่งชาวปาเลสไตน์ต้องพึ่งพาโลกภายนอกอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ถูกตัดขาด ในเวลาเดียวกัน. แต่หัวข้อเรื่องเงินเองนั้นถูกมองข้ามและบางครั้งก็ถูกละเลยในวาทกรรมปัจจุบัน ตัวอย่างเช่น ในขนาดเท่าหนังสือรายงานเกี่ยวกับอิสราเอลและปาเลสไตน์ที่ตีพิมพ์ในเดือนเมษายน 2564 โดย Human Rights Watch ประเด็นด้านสกุลเงิน การธนาคาร การส่งเงิน และการค้านั้นแทบไม่มีการกล่าวถึงเลย พิธีสารปารีส ซึ่งเป็นเอกสารสำคัญอย่างยิ่งที่ลงนามในปี 1994 ซึ่งยังคงกำหนดกฎเกณฑ์ด้านการเงินและเศรษฐกิจสำหรับชาวปาเลสไตน์ ขาดหายไปโดยสิ้นเชิง

เพื่อเจาะลึก เราต้องถามคำถามใหม่ เหตุใดเศรษฐกิจปาเลสไตน์จึงขึ้นอยู่กับเศรษฐกิจของอิสราเอล? ทำไมชาวปาเลสไตน์จึงใช้เงินเชเขล ไม่ใช่สกุลเงินของตนเอง? เหตุใดชาวปาเลสไตน์จึงไม่สามารถสั่งซื้อสินค้าบน Amazon หรือรับเงินจากต่างประเทศได้อย่างง่ายดาย เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติม ฉันได้พูดคุยกับ Alaa Tartir นักเศรษฐศาสตร์การเมืองชาวปาเลสไตน์

Tartir ซึ่งปัจจุบันอาศัยอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์กับ ครอบครัวเกิดที่เมืองรามัลเลาะห์และให้เครดิตวันที่เขาทำงานเป็นวัยรุ่นเพราะสนใจเรื่องเงิน เมื่ออายุได้ 14 ปี เขาเริ่มทำงานกะดึกที่ร้านขายของชำเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวและเก็บออมเพื่อการศึกษา เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยและพึ่งพาตนเองได้ทั้งหมด สิ่งนี้กระตุ้นให้เขาทำงานต่อไปเป็นเวลาเจ็ดปีจนกว่าเขาจะสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาด้านการเงินและการบัญชี

ตลอดเวลาที่เขาเติบโตขึ้นมาพร้อมกับการศึกษาระบบเศรษฐกิจรอบตัวเขา เขากำลัง “ติดต่อกับขุนนางและชนชั้นสูง” เขากล่าว และเริ่มเข้าใจว่าทางการปาเลสไตน์ใช้ประโยชน์จากจุดยืนของตนและดูดเอาความช่วยเหลือและรายได้อื่น ๆ ออกไปเพื่อเสริมสร้างตัวเองได้อย่างไร ในขณะที่สมรู้ร่วมคิดกับรัฐบาลอิสราเอลเพื่อปล่อยให้ชาวปาเลสไตน์โดยเฉลี่ยตกอยู่ในความหนาวเย็น

Tartir บอกเล่าเรื่องราวทางเศรษฐกิจและการเงินของปาเลสไตน์สมัยใหม่ ซึ่งมักถูกละเลยหรืออย่างน้อยก็พาดพิงถึงเรื่องราวทางการเมืองที่เป็นที่รู้จักมากขึ้น

“โดยพื้นฐานแล้วมันถูกซ่อน ” เขากล่าว “แม้ว่าการครอบงำของนักแสดงชาวอิสราเอลเหนือนักแสดงชาวปาเลสไตน์จะยึดติดอยู่กับทุกสิ่งตั้งแต่การใช้เงินเชเขลไปจนถึงวิธีที่รัฐบาลอิสราเอลรวบรวมรายได้ของเราในต่างประเทศไปจนถึงการที่เราไม่มีธนาคารกลาง”

เขากล่าวว่าเงินเป็นแรงผลักดันที่อยู่เบื้องหลังสาเหตุที่ชาวปาเลสไตน์มาถึงทุกวันนี้ ที่ซึ่งการยึดครอง การทุจริต และสงครามนำไปสู่การพัฒนา ความซบเซาของอารยธรรม และการพังทลายของทุนสำรอง

นอกเหนือจาก class=”m-in-content-ad-row l-inline not-size-a not-size-b”>

เราเริ่มต้นในปีหลังจากการยึดครองทางทหารของอิสราเอลในปี 1967 เมื่อเริ่มแรกนโยบายของอิสราเอลดูเหมือนจะช่วยเหลือชาวปาเลสไตน์จากมุมมองทางเศรษฐกิจ การค้าเปิดกว้างกับชาติอาหรับอื่นๆ และชาวปาเลสไตน์สามารถทำงานในอิสราเอลได้มากขึ้นเพื่อค่าจ้างที่สูงกว่าที่พวกเขาสามารถทำได้ที่บ้าน

แต่นี่เป็นวาระที่ใหญ่กว่า ในยุค 60, 70 และ 80 รัฐบาลอิสราเอลได้ออกแบบระบบการยึดครองที่จูงใจให้ชาวปาเลสไตน์ทำงานในอิสราเอล และป้องกันไม่ให้พวกเขาพัฒนาฐานการผลิต เพิ่มการพึ่งพาการนำเข้าของอิสราเอล ในช่วงสองทศวรรษตั้งแต่ปี 1968 ถึง 1987 ส่วนแบ่งอุตสาหกรรมของ GDP ในดินแดนปาเลสไตน์ที่ถูกยึดครอง (OPT) (ฝั่งตะวันตก เยรูซาเลมตะวันออก และฉนวนกาซา) ลดลงจาก 9% เป็น 7% ในปี 1970 มีคนงานเกษตร 59,000 คนใน OPT ซึ่งคิดเป็น 5.4% ของประชากร เปรียบเทียบกับประชากรเพียง 54,000 หรือ 2.3% ในปี 1993

Tartir อธิบายว่าในปี 1970 และ 1980 การพึ่งพาอิสราเอลใกล้จะถึงขีดสุดแล้ว เนื่องจากผลิตภัณฑ์ของบริษัท เกิน 90% ของการนำเข้า OPT ทำให้ชาวปาเลสไตน์เป็นผู้ซื้อสินค้าอิสราเอลที่ใหญ่เป็นอันดับสองรองจากชาวอเมริกัน ในฐานะนักวิชาการเศรษฐกิจชาวอิสราเอล Shir Hever เขียนว่า “แหล่งรายได้หลักให้กับชาวปาเลสไตน์คือการส่งเงินจากคนงานปาเลสไตน์… ในปี 1974 หนึ่งในสามของแรงงานชาวปาเลสไตน์ได้รับการว่าจ้างในอิสราเอลแล้ว… ชาวนาชาวปาเลสไตน์จำนวนมากละทิ้งพื้นที่เพาะปลูก เพื่อทำงานในอิสราเอล และทางการอิสราเอลก็ฉวยโอกาสจากที่ดินผืนนี้และริบซึ่งยังไม่ได้รับการเพาะปลูกในช่วงระยะเวลาหนึ่ง” นี่คือ พิสูจน์แล้วโดย”ผลผลิตทางการเกษตรของชาวปาเลสไตน์ [ลดลง] อย่างรวดเร็วจาก 53% ของ GDP ในปี 1967 เป็น 13% ในช่วงปลายทศวรรษ 1980″

ในช่วงกลางทศวรรษ 1980 การเติบโตทางเศรษฐกิจของชาวปาเลสไตน์เริ่มชะลอตัวลง การล่มสลายของราคาน้ำมันและอัตราเงินเฟ้อที่รุนแรงในอิสราเอลทำให้การส่งเงินของปาเลสไตน์จากต่างประเทศล้มเหลว ในปี 1987 หลังจากความคับข้องใจทางการเมืองอย่างใหญ่หลวง และหลังจากที่คุณภาพชีวิตที่เพิ่มสูงขึ้นจนหยุดชะงัก ชาวปาเลสไตน์ก็ลุกขึ้นในการเคลื่อนไหวแบบกระจายอำนาจที่มุ่งเป้าไปที่อำนาจอธิปไตยของตนเอง ซึ่งรู้จักกันในชื่อ Intifada

ตามที่นักวิทยาศาสตร์ทางการเมือง Tariq Dana , Intifada เป็น”สงครามเศรษฐกิจ”ในสองส่วน: “ส่วนแรกพยายามทำร้ายผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของอิสราเอลใน OPT ผ่านยุทธวิธีการไม่เชื่อฟังทางแพ่ง เช่น การประท้วงทางการค้า การคว่ำบาตรผลิตภัณฑ์ของอิสราเอล การชำระภาษีหัก ณ ที่จ่าย และการปฏิเสธที่จะทำงานในอิสราเอล ตลาดและการตั้งถิ่นฐาน… ประการที่สองเกี่ยวข้องกับชาวปาเลสไตน์ที่ยอมรับแบบจำลองภายในประเทศของเศรษฐกิจครัวเรือนและเพื่อนบ้านเพื่อให้แน่ใจว่าอยู่รอดและความพอเพียง”

ในขั้นต้น Tartir กล่าวว่ารัฐบาลอิสราเอลได้กำไรจากการยึดครอง ภาษีที่เก็บ เกินดุล รายจ่าย; อิสราเอลถูกน้ำท่วมโดยคนงานค่าแรงต่ำ ได้รับตลาดเชลยสำหรับการส่งออกที่มีคุณภาพต่ำ และสามารถใช้ประโยชน์จากทรัพยากรธรรมชาติของ OPT ที่ต่ำกว่าราคาตลาด Intifada ประสบความสำเร็จในการทำให้การยึดครองของอิสราเอลมีราคาแพงขึ้นมาก หลังจากช่วงต้นทศวรรษ 1990 อิสราเอลไม่ได้ทำกำไรอีกต่อไปและกลายเป็นองค์กรที่มีค่าใช้จ่ายสูง แต่การลุกฮือไม่ประสบความสำเร็จในการบรรลุความเป็นอิสระที่แท้จริงสำหรับชาวปาเลสไตน์

III. พิธีสารปารีส

เมื่อวันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2537 คณะผู้แทนจากองค์การปลดปล่อยปาเลสไตน์ (PLO) และรัฐบาลอิสราเอลได้พบปะกันในฝรั่งเศสเพื่อลงนามในเอกสารที่ไม่ค่อยมีคนพูดถึงซึ่งเรียกว่า”โปรโตคอลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ”หรือที่รู้จัก เป็น”พิธีสารปารีส”

การประชุมครั้งนี้เป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลงออสโล ซึ่งเป็นกระบวนการสันติภาพที่ได้รับการสนับสนุนจากนานาชาติ ซึ่งชาวปาเลสไตน์ได้รับเอกราชทางการเมือง ออสโลทำเครื่องหมายจุดจบของ intifada และจุดเริ่มต้นของปาเลสไตน์ (PA) และกระบวนการสร้างรัฐ มันจุดประกายยุคของความช่วยเหลือจากต่างประเทศสำหรับชาวปาเลสไตน์ เนื่องจากก่อนหน้านี้ผู้บริจาคไม่เต็มใจที่จะให้ทุนแก่อิสราเอลเมื่อมันเป็นอำนาจที่ตรงไปตรงมา ที่โดดเด่นที่สุดคือ ยาสเซอร์ อาราฟัต ประธาน PA และนายกรัฐมนตรีอิสราเอล ชิมอน เปเรส และยิซฮัก ราบิน ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพสำหรับ”ความพยายามสร้างสันติภาพในตะวันออกกลาง”

เหตุใดรัฐบาลอิสราเอลจึงยอมมอบอำนาจควบคุม OPT ทั้งหมด ซึ่งเป็นตำแหน่งที่รัฐบาลอิสราเอลยึดถือไว้สำหรับ 25 ก่อนหน้านี้ ปี? การต่อต้านปาเลสไตน์และความกดดันระหว่างประเทศและในประเทศเป็นปัจจัยหลัก แต่ Tartir คิดว่าเหตุผลสำคัญคือความสามารถในการถูกมองว่าเป็น”การให้”เอกราชทางการเมืองแก่ PLO ผ่านการสร้าง PA ในขณะที่ยังคงควบคุมเศรษฐกิจอยู่เบื้องหลัง พิธีสารปารีส

วันนี้ พิธีสารปารีสยังคงควบคุมการเงิน การคลัง ภาษี การเกษตร ประกันภัย อุตสาหกรรมและแรงงานของชาวปาเลสไตน์ ตลอดจนการท่องเที่ยวและการค้ากับอิสราเอล มันควรจะส่งเสริมการค้าปาเลสไตน์ อนุญาตให้ PA จัดตั้งภาครัฐที่เป็นทางการและสร้างรายได้จากภาษีจากพลเมืองของตน และเพิ่มโอกาสในการทำงาน

แต่ตามคำกล่าวของ Tartir กระบวนการของออสโลได้กระตุ้นวัฒนธรรมบริโภคนิยมเท่านั้นและการพึ่งพาอาศัยกันที่เพิ่มขึ้นเท่านั้น “Individual freedom and economic sovereignty,” he said, “were sacrificed by Arafat and his cronies for their personal gain.”

The protocol was supposed to be temporary — meant to last only five years until 1999 — but remains in effect 28 years later. The document decreed that Palestinians would not have a central bank, nor their own currency. Instead, they would get the “Palestinian Monetary Authority,” (PMA) which was misleadingly named, because it did not have any.

Israel would control Palestinian monetary policy and its banking system. The Israeli New Shekel would be mandatory legal tender in the West Bank and Gaza Strip. Banks would denominate deposits and loans in shekels. The PMA would have discretion over reserve requirements, but little else. Any change to this system would require a vote from the Joint Economic Commission — an organization that over the years fell into dormancy and Israeli control.

By signing the Paris Protocol the Israeli government cemented the following:

• Control over the amount of customs duties, VAT and import taxes collected on goods heading into the West Bank or Gaza, and the deduction of a 3% “processing” fee for payments cleared to the PA
• The ability to make Palestinian goods artificially expensive, preventing them from competing with Israeli goods, forcing Palestinians to import and allowing Israel a specialized market to export high-margin, low-quality goods that could not be sold elsewhere
• Control over trade policy, giving Israel veto power on what goods enter the West Bank or Gaza, limiting anything considered “dual-use” that could be utilized by the military, including medicine and fuel. This is enforced with the help of the Egyptian government.
• The ability to collect income taxes and social transfers from Palestinians working in Israel or the settlements, which the Israeli government “clears” once a month to the PA, enabling it to delay payments, collect interest on the capital in its banking system, and even use it to pay debts

• Social security taxes, union fees and security taxes were imposed on Palestinian workers, but they did not receive the benefits.

The collective impact of the Paris Protocol reforms can be seen in one simple yet shocking statistic: Palestine’s manufacturing sector declined from 19% to 10% between 1994 and 2011.

Tartir said that this foreign dependence puts Palestinians in a difficult situation because it is so hard to actually get funds from abroad back home. “If I want to transfer any amount of money from Geneva to Ramallah,” Tartir said, “it has to go through an Israeli correspondent bank.”

“As a Palestinian exporter or importer you can’t do anything alone,” he said. “You need to rely on an Israeli counterpart to help you execute your trade. You can’t have your own space at Israeli ports. This element of enforced counterparty not only increases the cost of every transaction but also benefits the Israeli economy. But we have no choice.”

On average, between 1997 and 2017, Israeli-controlled clearance payments and foreign aid flows made up 72% of the PA’s total revenue.

Tartir also points to the lack of fintech in Palestine. “In Ramallah, we have no PayPal, no TransferWise, no Venmo, no Revolut. If you want to receive money from abroad, you have to go pick up the cash from Western Union,” he said.

He explained that even Western Union used to be more flexible, and available at stores all over the West Bank, but due to counter-terrorism measures, these payments are now only receivable through one or two banks. They can take time — often days or even weeks if they are flagged as suspicious by the Palestinian Monetary Authority — and they are hugely expensive: A $500 remittance could cost $30 or $40.

But that’s the best option if he wants to send money from Europe to the West Bank today. A bank wire is a much more difficult process, he said. And, either way, sending anything over $10,000 is “pretty much impossible.”

A 2019 UN report estimated that the total fiscal cost of occupation for Palestinians from 2000 to 2017 was $47.7 billion, or three times the 2017 GDP of the OPT. The report concluded that 3.7% of Palestinian GDP annually leaks to the Israeli treasury as a result of the mechanisms set up by the Paris Protocol.

What was pitched as a step towards Palestinian independence was really a set of rules and policies which increased Palestinian dependence on foreign aid and the Israeli economy. Israel gave responsibility over millions of Palestinians to the PA, but did not give up control of monetary policy, banking, natural resources, transport and borders.

As a result, even though the 1990s were boom years for Israel, the Palestinian economy contracted. Despite hope from the Oslo peace deal, the Palestinian standard of living fell during the following decades, according to some estimates, declining as much as 40% by 2008.

In September 2000, triggered by Ariel Sharon’s visit to the Al-Aqsa Mosque and a drinking water crisis in Gaza, a second Intifada began. The Israeli reaction was harsh, and ultimately devastating for the Palestinian economy.

According to the World Bank, between 2000 and 2003, Israeli restricted the number of West Bank Palestinians permitted to work in Israel by 53%, and Gazans by a staggering 86%. As a result, Palestinian per capita GDP dropped by 40%, surpassing the decline felt during the 2001 financial collapse in Argentina and the U.S. Great Depression in the 1930s.

IV. The Dependency Problem

Taken all together, the Paris Protocol restrictions have led to a chronic Palestinian balance of payments deficit. Typically when a nation finds itself in such a situation, it has a few options. First, it can print more money, devaluing the currency. But Palestine has no monetary discretion, no central bank, no way to do debt monetization, and no way to print money. A second option is drawing down reserves. But given its lack of monetary independence, it has few reserves. Third, would be to borrow through debt financing. But since Palestine is not a nation, few want its debt. So the fourth option is foreign aid.

Palestine has become dependent on foreign aid to function. If the aid checks do not arrive, the government often cannot finance the public budget. Since 1993, more than $40 billion has been spent in the West Bank and Gaza Strip by international donors, making Palestinians one of the highest per-capita recipients of aid in the world.

According to Tartir, “Palestinians have been forced to live in an aid-development paradox: large amounts of aid associated with a downward decline in socioeconomic and human development indicators. In cases like Gaza, those declines have been dystopian.”

Despite all of the aid, unemployment and poverty and debt are up; per capita income is down; the economic base deteriorated; costs of living and food insecurity are up; and the promised foreign investment has not materialized.

A 2010 analysis by Nikki Tillekens showed that 71% of aid to Palestinians ended up in the Israeli economy.

“Of the more than 12 billion dollars of foreign aid given to the Palestinians between 2000 and 2008,” she wrote, “8.7 billion dollars ended up in the Israeli economy.”

International donors are, Tartir said, whether they know it or not, helping to preserve this status quo.

Each year, Washington supplies Israel with $3.8 billion of aid, and remains by far Israel’s primary market for exports and source of imports. This makes for a bizarre situation where even though the Palestinians are highly dependent on aid, Israelis receive much more of it per capita. Before 1999, U.S. foreign aid covered the entire cost of the occupation.

Today, the U.S. still heavily subsidizes the occupation in an arrangement Shir Hever called a “profitable venture” where Israeli receives payments in dollars, but builds walls and pays troops in shekels. As a result, the foreign currency reserves in the Israeli central bank increase, which can be used to pay for trade deficits or to strengthen the shekel, which has appreciated against the dollar 25% over the past 20 years. Hever argued that the Israeli government goes to great lengths to protect this mechanism, even theorizing that a main motivation behind its attack on Gaza in 2008 was to stop an outflow of shekels that was pouring into Egypt through underground tunnels, in effect draining Israeli reserves.

The U.S. government also supports the Egyptian military dictatorship, the Jordanian king and the Saudi tyranny, who all work in concert with Israel to oppose threats from Iran and its allies in the region. Even with their nuclear arsenal, Israelis are understandably wary about the Iranian threat of annihilation, as it is not an idle one. Especially when one considers Israel’s history, where it was attacked upon its independence from all sides. So it would be naive for Palestinians to expect outside support for Israel to end anytime soon.

Supporters of the status quo insist that it is just a matter of time, and that with continued gradual improvements in Palestinian standards of living, that peace will one day come. This idea dates back to the 1970s and the Carter administration, which thought that “happy” Palestinians, “who had steady employment and a functioning administrative structure, would be willing to negotiate for a settlement while under occupation.” The result of this philosophy was to de-link economic aid from sovereignty.

Many Israeli, American and European officials and donors vehemently disagree, and say that they are doing their best to help support a vulnerable Palestinian population under the thumb of corrupt and violent leaders who pose a threat to regional stability.

Tartir also blames the PA for preserving the status quo. As we speak, he said, it is repressing protestors because it does not want anyone to disrupt the deal it has, where its inner circle benefits from cooperating with the Israeli government in running a broken rentier state.

V. Yasser Arafat’s Legacy of Corruption

Fadi Elsalamaeen is a Palestinian democracy advocate. As we spoke on the phone, he told me that Palestinians were protesting in huge numbers against President Mahmood Abbas, who has ruled the west Bank for 16 years. Elsalameen called him “extremely corrupt.”

Yasser Arafat’s kleptocracy was legendary: He was estimated to be worth billions, large chunks of which he plucked out of flows of income coming from the backs of Palestinian workers in Israel, and diverted to his own bank accounts, or to French accounts belonging to his wife.

Elsalameen said that Abbas has now followed in Arafat’s footsteps, where Abbas and family have used their political power to build an empire in industries like insurance, telecommunications, construction and tobacco. According to leaked documents from the Panama Papers, Abbas and his two sons “used power and influence to control the two major Palestinian economic boards (Arab Palestinian Investment Company, Palestinian Investment Fund) and built a West Bank economic empire worth more than $300 million.”

Abbas’s son Yasser owns Falcon Tobacco, which holds a monopoly over the sale of U.S.-made cigarettes in the West Bank. According to Elsalameen, Abbas raised taxes so high on West Bank tobacco producers, to benefit his own import business, that they collapsed. Critics have accused Abbas of pilfering hundreds of millions of dollars of Palestinian state money for personal gain. A 2016 poll showed that 95.5% of Palestinians viewed him as corrupt. He continues to rule by decree.

“I hate Hamas more than Abbas,” Elsalameen said, “but we have to target the head of the pyramid scheme here in the West Bank.”

Elsalameen told me that a reliance on foreign aid has made it so that the PA is less accountable to the people, and has also created a special elite class, separate from the rest of society. Public revenues, he said, have propped up this system for decades. In 2015,”only 16% of the PA’s annual budget was spent on education, nine percent on health and one percent on agriculture,” according to Al Jazeera, but 26% was spent on the security sector, which, Elsalameen said, often targets Palestinians.

Recent protests regard a case where Abbas had activist Nizar Banat, one of his fiercest critics, killed.

“His thugs,” Elsalameen said, “went at night and abducted Banat from his home and beat him to death with clubs. Abbas gave them complete immunity. So the family of the victim said: ‘We’re going to protest until he leaves.’ And then everyone else joined them on the streets.”

Thousands marched across the West Bank and demanded an “overthrow of the regime,” Elsalameen said, in scenes that reminded some of the Arab Spring a decade ago. But Abbas continues to survive. Elsalameen said Abbas stays in power by telling the Israelis, Americans and the World Bank: If you do not have me in power, you’re going to have Hamas.

“That’s how Abbas gets them to protect him,” he said. “He is their client.”

Elsalameen pointed to the failed protests and said that politics is proving of limited use to the Palestinian struggle. “You can only get so far with the ballot box,” he said.

When asked about Bitcoin, he said, “Yes, we can start fighting back peacefully with Bitcoin. It’s something that any young Palestinian can do. You give up price stability, perhaps, but in return you get freedom.”

A challenge, he said, is that “we have to get people to know about it.” It’s a new, weird concept, he said. But once people understand, he has no doubt they will use it. “It’s an upgrade over today,” he said, “where people keep cash under a mattress, or where they wait a month to receive a payment from their family abroad.”

Bitcoin could also fight corruption, he thinks.

“Today, if you bribe the payment authorities, they will let your wire go through faster,” he said. “They grow fat on this. That could end with Bitcoin.”

He noted that in the young generation, many Palestinians are already buying bitcoin.

“They don’t have the S&P 500,” he said.

Elsalameen thinks the fact that both the Israelis and the PA are criticizing Bitcoin is a good thing.

“That’s how you know it’s going to help the average Palestinian,” he said.

VI. From Banking To Bitcoin In Ramallah

With average daily wages at 264 shekels in Israel, compared to 123 shekels in the West Bank, who could blame Palestinians for seeking a higher income elsewhere, even if by doing so they deepen their own dependence?

Given this reality, I asked Alaa Tartir what a decolonial Palestinian economy would look like.

“It’s a future project,” said Tartir, depressingly. “It’s nothing very close.”

He did say that there has long been an idea in the Palestinian discourse of a “resistance economy” which would allow them to stay, resist and gain sovereignty. After the second Intifada, the Arab-Israeli author Azmi Bishara “lamented the lack of a single Palestinian bank, insurance company or printing press, and called on Palestinian investors to ‘begin to think of local economic ventures with their own structures, market, and labor.”

But, Tartir said, they have always been reliant on the shekel and the Israeli financial rails, and “have always lacked the tool to make this happen.”

A Palestinian former banker named Abuwedad thinks Bitcoin can be this tool. He did not want to give his real name for our interview, but spoke to me from his home in Ramallah, where he recently left his job after seven years in the industry. By the time he quit, he was a deputy financial manager for a major bank servicing the West Bank and Jordan. He left because he had grown sick over his personal role in spreading what he considers a financial disease hurting Palestinians: too much borrowing.

“The whole system,” he said,”has been based for the last 15 years on making people borrow much more than what they can afford.”

Even worse, he said, the loans are not used to start businesses or build infrastructure, but are spent on weddings, cars or apartments downtown. According to policy researcher Yara Harari, “over the past 10 years, car loans have jumped sixfold from $40m in 2008 to $250m. Thus, Ramallah… could easily be mistaken for a prosperous city with middle-class neighborhoods full of plush villas and shiny BMWs. But this is just a facade.”

Abuwedad said that with all the easy money — and with no Robinhood, no E-Trade and no access to the world’s top stock markets — people have piled into real estate. Between 1994 and 2016, 80% of Palestinian capital formation was in buildings. This has made costs “surreal.” It could be $100,000 for a small apartment, he said, or $1,000,000 for 1,000 square meters of land, all in a place where the GDP per capita is somewhere around $3,500.

He said that banks are guilty of helping Palestinians increase their reliance on Israel, and decrease their own sovereignty. This is as a result of reforms brought in 2007 by then-Palestinian Prime Minister Salam Fayyad, which Abuwedad said “prioritized consumerism over independence.”

The laws “required banks operating in Palestine to extend 40% of their credit locally… credit facilities skyrocketed from $1.3 billion in 2008 to $7.1 billion in 2018, a 450% increase,” according to “Political Economy Of Palestine, a new collection of essays edited by Alaa Tartir and others.

“Consider a member of the Palestinian security forces making $600 per month,” Abuwedad said. “They can now take a monthly loan 5 times or even 10 times their salary, and with 10% down in cash buy a fancy 120 square meter apartment in Ramallah.”

The banks are happy, of course, as they can make $200,000 over 25 years on every $100,000 they give out. But the people are now indebted, oftentimes for their entire lives. This is the reality now, Abuwedad said, for huge segments of Palestinian society that have borrowed to finance not just apartments but all kinds of personal goods.

Very little borrowing, he wrote, goes into industry, agriculture or entrepreneurship. In 2008, only 7% of credit was used for agriculture and manufacturing, versus 33% for “cars, credit cards, and consumption goods,” per “Political Economy Of Palestine.”

“It’s the same policies that many decades ago forced us away from creating an industrial base and made us reliant on external powers,” Abuwedad said, “just dressed up in new clothes of “state building” and “economic empowerment.”

Today, all Palestinians still look forward to freedom, he said, but the system “makes it much more difficult to focus on that ultimate goal and distracts them with immediate financial concerns.” People, he said, “are living paycheck to paycheck to pay back loans and enrich the bankers instead of saving and investing for their future.”

After leaving his job in banking, Abuwedad worked for a tech company in Ramallah for a few years, then tried to start a business with friends in the online gaming industry. He believes Palestinians can be competitive in eSports — even though they are not today — and that gaming can help with cooperation, team-building, increasing personal dignity and connecting with people abroad. However, there are so many obstacles, mainly, that the internet is not good enough (despite it being blazing fast a few miles away in Israel) and that computers are so expensive.

Abuwedad points to a laptop that might cost $1,500 in the U.S. or in Israel, and said that if he wants to buy the same thing in Palestine, it will cost as much as $3,500. At first glance, one might assume that because Israelis and Palestinians use the same currency, that inflation of the shekel would damage them equally. Abuwedad walked me through why that is not the case.

“When Palestinian imports arrive in Israel,” Abuwedad said, “they get taxed, then they cost money to store as they have to wait to be sent into the West Bank, as truck schedules are very restricted. Along the way, inventory often gets stolen. Then, local sellers mark up the goods to cover their own taxes and profits. By the time the laptop is sold in Ramallah, it could be two-to-three times more expensive than in Tel Aviv, even though everyone is using the same currency.”

Another account said that it took on average “38 days” for Palestinian traders to import and sell goods, while their Israeli counterparts could do it in 10 days. This led to an average cost per transaction of three times as much in Ramallah as in Tel Aviv. This aggressive inflation, Abuwedad said, is true for many consumer products.

“If we could import directly,” he said, “then it would be much cheaper.” He blamed the Paris Protocol, which he said is “outdated” and has not been updated in almost 30 years despite the fact that the world has changed dramatically.

Israeli and Palestinian inflation tracked together through the 1980s, when the shekel crash decimated Palestinian purchasing power, and through the 1990s. But they split after the second Intifada in October 2000. Israel experienced deflation, but the Palestinians experienced stagflation with a fall in income and a rise in prices. Palestinian purchasing power began to massively trail Israeli purchasing power. Shir Hever notes that by 2008, “the same product would have been 32% more expensive in a Palestinian city than in an Israeli city.”

Abuwedad’s plans to get out of this trap through starting a company were foiled by the COVID-19 pandemic, which he said hit the West Bank particularly hard, depressing economic activity. In the time since, he has gotten very into Bitcoin. He said there is a whole community in the West Bank and Gaza, now getting involved. I mentioned to him that global adoption of Bitcoin today is roughly around the same level as it was for the internet in 1997 — about 200 million people, or 2% of the population. He thinks that’s probably the percentage of Palestinians who are using Bitcoin, and said that will grow quickly in the coming years.

But how do Palestinians buy bitcoin?

“We always find the holes,” Abuwedad said.

He told me about a loophole, where the Palestinian Monetary Authority will block transactions from local bank accounts trying to buy cryptocurrency on exchanges. But there’s one exception, the tether stablecoin (USDT). He thinks that because Tether is linked to the dollar, they have let it slide, and so purchases of tether on platforms like Binance go unblocked. Abuwedad said that almost everyone he knows gets into cryptocurrency through tether. From there, he said, they may buy bitcoin as a savings instrument, or stay in tether as a “checking” account. He said that some people also go around the banking system entirely and use Telegram or Facebook groups to coordinate to buy tether or bitcoin in a peer-to-peer way.

Abuwedad seems to know that tether is not an ideal solution. But it works for now, he said. We discussed the idea that in the near future, Palestinians could have Lightning wallets that are “pegged” to a fiat currency like the dollar, and could use those instead of having to rely on tether. He did not know much about Lightning, but during our WhatsApp call, I showed him how to download a Muun wallet, and sent him $5 via Lightning.

“That was really fast,” he said, impressed by the instant transfer from Boston, where I was staying, to Ramallah. I told him there were virtually no fees either, and that got him even more excited. We took a moment to reflect on the fact that it is such a struggle for Palestinians to move money from one place to another, and discussed how game-changing Bitcoin is: from thousands of miles away, I sent him money and we did not have to deal with any customs police, delays, red flags, confiscations or VAT. The Israeli government did not get a cut, and neither did the PA.

He thinks stable Lightning wallets could be huge for Palestinians: a bank account where you do not need any ID, where you control your own funds, where you can transact instantly anywhere in the world for virtually no fees, and where you can choose to peg the value to the dollar or keep your money natively in bitcoin. “That’s the dream,” he said.

Abuwedad considers Bitcoin a peaceful protest against a corrupt, exploitative and centralized financial system: one that he saw from the inside during his career as a banker. The obstacle, according to Abuwedad, is that only a small number of Palestinians are using Bitcoin today.

“Most see it as an investment,” he said, “and not as a currency.”

It will take time, he said, for it to become a mass movement. Education, he said, is very important.

“People have a lot of questions, but over time, they learn, and they use,” he said.

He’s seen reports lately of the Palestinian Authority launching its own digital currency, but he does not think people will trust it. If anything, he said, it may encourage more people to use Bitcoin.

“If we want to make Bitcoin our way to say no to the world, to live free from the Oslo and Paris agreements, then we need to start using it in daily life. And that will take time,” he said.

“We all know,” he said, “that the international community will not give us freedom. So we must take it on our own.”

He told me that he chose the name Abuwedad as Wedad is the name he would call his daughter, if he eventually has one. And maybe, he said, she will grow up in a Bitcoin world.

VII. The New Resistance Economy

Kefah Abukhdeir is a third generation Palestinian-American. She grew up in Atlanta, but settled with her husband in East Jerusalem, and works as an educator.

Abukhdeir’s family originally left Jerusalem when it was under Ottoman rule, fleeing conscription to the U.S. and South America, but retained ties to the homeland. Her father returned to Palestine and became an outspoken dissident against the presence of the Jordanians in the West Bank in the 1960s. Eventually he left for good to the US, where he went to Georgia Tech and started a family in the American south. Like her family before her, Abukhdeir went back to the West Bank to Birzeit University in the late 1990s to learn Arabic. She ended up earning an education degree and eventually moved to East Jerusalem.

“If you want to break a Palestinian mother’s heart,” she said, “tell her that her child is going to study business or agriculture.” To achieve actual independence, she thinks, these two fields are critical, but it is discouraged or even shunned. It is a result, she said, of indigenous economic progress being seen as a “waste of time.”

Abukhdeir has spent the last decade working in education with Palestinian youth, with U.S. State Department programs and through Edureach, an organization that provides for teacher training and extracurricular programs for kids. There, she faced a dilemma: to be more competitive, the students have to learn English and go to school in Israel. She knows this continues to prolong the situation where Palestinians remain dependent on the world around them, and that it boosts the economy in Israel, but she wants the best future for the children, who want to be as employable as possible. “We stay up all night debating this,” she said.

“I started to feel guilty because I felt like I was facilitating brain drain,” she said. “If the kids are successful, they’ll go to college in Israel or the U.S., and they don’t want to come back.” They are then overqualified for jobs in Palestine. Best case, they could end up working for an NGO or foreign entity, like her. “We aren’t really part of the local economy,” she said. “We aren’t helping to reinvest.”

Her experience encapsulates the dilemma for many Palestinians since 1967. You could stay at home, or you could go work in Israel for higher wages and do more for your family. But you made a tradeoff, bringing economic activity and development there, instead of back home.

“Independence is financial,” Abukhdeir told me. “If we don’t have financial freedom, nothing is going to change.”

Abukhdeir pointed out that the currency usage in Palestine has varied over time. People still use the Jordanian dinar, as well as U.S. dollars, but lately, she said, the shekel has become even more popular, even in Gaza.

“Easily 80%” of your daily transactions are in shekels,” she said. This means that nearly every transaction a Palestinian makes “is supporting and deepening reliance on Israel.”

Growing up in Atlanta, she said that she learned a lot about the American civil rights movement, and studied similar movements in South Africa and Ireland.

“One of the first things they’d do,” she said, “is set up an independent economy. But we don’t have that. We just have red flags, confiscations and taxes that pay for benefits that we don’t even receive.”

Recently Abukhdeir started spending time at tech hubs in Ramallah and Jerusalem. There, she said, she was introduced to “tech colonialism.” Here, Israelis would come into recruit the best and the brightest, but there were no Palestinian companies recruiting.

“We’re creating a labor force for the ongoing occupation,” she said. “Tech is important because we need a plan that does not require raw resources. We can’t own land, we can’t manufacture — so what can we do?”

To make a change, Abukhdeir is looking at Bitcoin. She is part of a movement that will try to map the Palestinian business ecosystem, both Palestinian-owned businesses in Israel, as well as enterprises in East Jerusalem and the West Bank, and encourage new practices.

The idea is, if you’re a Palestinian-owned business, you can offer to take bitcoin for payment. It would, she said, spark curiosity, launch a circular economy, encourage more people to learn about Bitcoin, and teach them more about how money works.

“This,” she said, “is how we could end our reliance on the shekel.”

Today, Abukhdeir has teachers working for her in Gaza. She says that paying them is hugely complicated. “I can’t use PayPal, even though I’m a dual Israeli-American citizen. Even with my financial privilege, it’s hard to do,” she said.

She describes how she might take money out of her Israeli account through an ATM, deposit it in a Palestinian bank — which she could only open with her American passport — and then she can make a wire to the teacher’s account. This takes time and is expensive. But with Bitcoin, she said, she can send value instantly to the teacher in Gaza.

She said that she’s still putting the future picture together in her head.

“With Bitcoin, you could build a company that’s totally independent, where you don’t have to use a PA bank, and where you don’t have to rely on the shekel and the Israeli economy,” she said.

Abukhdeir thinks that change will ultimately come only through “huge amounts of violence or huge amounts of economic activity” and thinks the latter is the only way to find success. “We can’t settle for a half-baked solution,” she said, pointing to how the Oslo process failed.

“We need to escape completely,” she said. “If we don’t opt out of the currency, we are just going to end up strengthening the system.”

VIII. The Israeli Bitcoin Community

It is clear that some in the Palestinian community view Bitcoin as a way forward. But what about their Israeli counterparts? For background, I spoke to several Israeli Bitcoiners on the condition of anonymity.

Some are worried about the political environment in Israel right now. Some say it’s “not that bad,” but one entrepreneur told me that it is risky to do anything that could be described as “left-wing” (such as helping Palestinians through Bitcoin) and that it is getting harder and harder to speak one’s mind.

“The sentiment is getting worse by the day,” he said. “It reminds me of bad days in world history.”

He went on: “It makes it hard to think about a bright future here. It’s a huge dilemma about whether to even stay in the country.”

But while he said connecting with Palestinians about Bitcoin use has not been a topic or priority at the meetups in Tel Aviv so far — “never,” he said — he thinks it could be successful.

He said Bitcoin continues to build bridges, not walls. And when he stopped to think about how Israelis could actually extend freedom to Palestinians, Bitcoin could be a way.

“It’s not fake freedom,” he said, “like the kind we have tried to give before.”

“I’m here for coexistence,” the entrepreneur said. “I want a single state solution. I want one country with bitcoin as the currency, with the same rules for everyone. How Bitcoin can help create this atmosphere of co-existence is very important. It’s not about creating two states: it’s about reducing the power of the state.”

IX. An Israeli Settler’s View On Bitcoin

Many Israeli Bitcoiners are relatively progressive, and even sympathetic with the idea of helping Palestinians with open-source money. But what about nationalist Zionists? Or even settlers? Surprisingly, at least one of them is trying to promote Bitcoin in Palestine.

Jonathan Caras is an American tech entrepreneur and Bitcoin advocate who has been living in the West Bank for 10 years.

“I can see Ramallah from outside my window,” he told me as we spoke by video chat.

Today some 14 million individuals — approximately half Jews and half Palestinians — live between the Mediterranean Sea and Jordan River under the economic control of the Israeli government.

On one side in the state of Israel there are nine million citizens living in a robust, if eroding, democratic society. On the other, there is a military occupation of nearly five million Palestinians, now entering its 54th year. A 700-kilometer barrier — which is in many places a literal concrete wall — has been under construction for two decades, and separates the two. Caras and hundreds of thousands of other Israeli settlers live east of this barrier.

According to the Israeli civil rights group B’Tselem, “More than 2.6 million Palestinian subjects live in the West Bank, in dozens of disconnected enclaves, under rigid military rule and without political rights. In about 40% of the territory, Israel has transferred some civilian powers to the PA.” However, it reminds us, even there “the PA is still subordinate to Israel and can only exercise its limited powers with Israel’s consent.”

Sixty-one percent of the West Bank’s territory is classified as Area C — comprised of vast open spaces and farmland — and is directly controlled by the Israeli military. A 1995 agreement decreed that resource-rich Area C would be “gradually transferred to Palestinian jurisdiction” by 1997. But that has not happened. Instead, Palestinians have been prevented from harvesting or investing in this land, and Israeli settlers and companies have increasingly colonized the area.

Israel utilizes many resources in Area C, including solar power for more than 10,000 Israeli homes, water sources and farmland. At the same time, it confiscates Palestinian property. In the past 20 years, Israeli forces have, for example, uprooted more than one million productive Palestinian trees. Israel and Jordan make $4.2 billion per year selling minerals like potash and bromine from the Area C regions around the Dead Sea. A World Bank report states that Palestinians could increase their GDP by almost 10% if they were allowed to invest in this operation, too. In total, the report concludes that Palestinians could increase their GDP by 35% if they were allowed to harness Area C for agriculture, minerals, mining, construction, tourism and telecommunications.

The Israeli military has closed off most of the West Bank to Palestinian civilian access, and has installed checkpoints and barriers to stifle human movement in the remaining Areas A and B. A dizzying array of restrictions — imposed in the name of counter-terrorism — limit the ability of Palestinians to move, build, go abroad, marry, buy property, work and vote to participate in the system that governs them. The technology used to enforce this system is sold by Israeli companies like Candiru, Cellebrite and NSO Group to governments around the world. Marketed as tried and tested in the West Bank and Gaza, these surveillance products are highly sought after and considered world-class.

Hundreds of thousands of Jewish settlers now live permanently in West Bank settlements east of the Green Line, the border established as separating Israel and Palestine after the 1948 war. These settlers are financially incentivized and subsidized to move there by Israeli policies, including tax and housing benefits. In total, there are more than 280 Israeli settlements and a variety of industrial zones in the West Bank, with more than 60 outposts created in the past 10 years, all in contravention of international law. The maps of this shift in control are striking.

When the Oslo process began in 1993, there were a little more than 100,000 Israeli settlers in the West Bank, not counting East Jerusalem. Today, there are more than 475,000.

Caras is one of them. He said he is a “religious Zionist settler.” His goal is to “reinstate the Kingdom of David and build Solomon’s Temple.” Twenty years ago, he first came to Israel, and realized that “the best way for me to fulfill my Biblical obligation is to settle on an empty hilltop in the West Bank.”

In the past few years, Caras has given a number of lectures about “how technology can promote mixed interaction and co-existence.” He said that Bitcoin allows humans to cross borders that previously were impassable: legal, financial, and ideological.

“It allows us to come together,” he said. He sits on the Judea and Samaria Chamber of Commerce, and interacts frequently with Palestinians as part of his role.

He said that if he does business with a Palestinian, that could be a danger to their life. “If I want to start a business with my neighbor, his children could be killed,” said Caras. “So Bitcoin allows us to work together and keep him safe.”

He tells me that he’s seen cars get burned to the ground as a warning message for doing business with Israelis.

Caras argued that Palestinians have actually benefited from the strong shekel, comparing their plight with that of Lebanese, Syrians, Egyptians and others in the region who have suffered from high inflation or hyperinflation. He says Hamas and the PA are corrupt, but that the shekel has partially protected Palestinians from their misrule by providing a reliable unit of account, medium of exchange and store of value.

When I mentioned to him that Palestinians still suffer from significant price inflation, he said “a glass of water is always going to be more expensive in the desert than at Niagara Falls” and said this doesn’t have to do with the money, it has to do with control over the borders and goods and services.

“In the West Bank, Palestinians can’t just get stuff on Amazon,” he said. “There’s always going to be a price discrepancy.”

He said the restrictive economic regime that holds Palestinians back is “stomached” by the Israelis and the international community because of violent threats from Palestinians. “As long as Hamas and the PA are aiming to annihilate the Jewish state, there isn’t a hope for Palestinians to have the same prices as in Tel Aviv,” he said.

Ultimately, though, from a religious perspective, Caras thinks that the shekel and all fiat money will be “viewed as unethical and immoral from an Islamic Judeo-Christian perspective.”

He said that “fiat is rent-seeking, clearly a form of theft, you are paying interest to the government for building your own family’s wealth.”

He contrasted this to commodity-based money, like gold and bitcoin, where “every member of society is equal underneath heaven.”

With Bitcoin, “we all know what the rules are and we know that we can participate without people changing the rules in the future,” he said. “This is not the case when we work in a fiat system, where it’s by nature a two-party system. There’s the oligarchy of fat cats who set the monetary policy and control the flow of funds, and then the peons and serfs who are subject to its enforcement. It’s built into the name ‘fiat’ that we are not equals.”

Caras believes we are “in a messianic era” and that “Biblical prophecies are unfolding” and there’s “a lot of evidence” that Bitcoin falls under those prophecies.

When asked if he thinks the Israeli government will try to ban or restrict Bitcoin as a tool of terror or resistance, he said the Israeli people know that technological innovation and opportunity far outweighs the risks. He said that if Hamas is trying to circumvent banking restrictions by collecting funds in Bitcoin (as the Israeli government has recently alleged, seizing bitcoin on exchanges that it claimed was connected to Hamas), then that is more easily regulated than Caras “paying a gardener or web developer in bitcoin.”

He said the new Israeli prime minister has a background in cybersecurity and entrepreneurship and said a ban is unlikely.

“Banning Bitcoin,” Caras said, “is as ridiculous as banning marijuana. If I have a seed in my pocket, I can plant fields of crops. If I have 12 words in my head, you can’t stop me.”

Caras pointed out that Bitcoin is already much larger by market cap than the shekel today. He thinks countries are going to be forced to add bitcoin to their balance sheets as a reserve asset and make it legal tender, or try to ban or fight Bitcoin, a battle they will lose, and have to buy in later at a higher price.

He is a big critic of central bank digital currencies (CBDCs), and talked about how cash is helpful because it is unstoppable and private.

“I would vehemently oppose replacing cash with a CBDC: it’s a form of control,” he said. “It can hurt your business if Twitter freezes your account for 72 hours. It can literally kill your business if there is no cash in society and the government doesn’t like who they saw you holding hands with on a security camera and so they freeze your account.”

But cash, he said, is still subject to debasement, and it hurts people’s ability to save for the long term.

“It will allow for a generation that believes in their ability to invest in themselves and to put money away every month that can be time locked, that can be used as collateral,” he said. “This will have a socio-economic impact, eventually, on a personal and national level for Palestinians and Israelis.”

“I put my money away for my children in Bitcoin,” he added. “I have more faith in Bitcoin than the Central Bank of Israel over the next 20 years. And I’m a big supporter of Israel. Think about that.”.

Caras does agree that paying someone in shekels is a power dynamic.

“That resonates with me,” he said, which is why he always offers to pay people in bitcoin first. “Even if they are just going to dump it,” he said, “first they’ll have to create a wallet, and begin to understand it.”

When asked if he thought Israel might lag behind Palestine in the adoption of Bitcoin, he said he is lobbying the Israeli government to be on the cutting edge. But if Palestinians made the switch to a Bitcoin standard first, he thinks it would cause Israel to “chase after them.”

Caras said he does not view himself as unbiased, and knows that some Palestinians will call him a war criminal, and a “physical representation of all of their hardships.” But, he said, he’s still been able to sit down and geek out about Bitcoin with Palestinians.

“We all want financial sovereignty,” he said. “I am interested in prosperity for everyone, not just the Jews.”

X. The Fight for Sovereignty

Many Palestinians are trying to push back against Israeli settlements, and some view Bitcoin as a possible tool that can aid this effort. To learn more, I spoke to Adam Albarghouthi, who works for the Palestinian Social Fund, an organization that is crowdfunding from the Palestinian diaspora to seed agricultural activities in the West Bank.

Albarghouthi said Palestine is “totally dependent on foreign aid and imports. Our production capacity has dwindled. We don’t have sovereignty.” He believes that the future is in “producing our own food.” His plan is to grow cooperatives across West Bank villages, and launch a new governance paradigm, not dependent on foreign aid or the Palestinian Authority, but one “that the individuals and communities own.”

It is a left-wing vision, for sure. I mentioned to him that there’s also a libertarian Bitcoin community in the U.S. that is trying to achieve agricultural self-sufficiency, to go “off grid,” raise animals and crops, and seek freedom and distance from the federal government.

“At the end of the day,” he said, “we are all human. We are occupied by Israel and what we are seeing now is that an agricultural solution is necessary. The Americans you speak of might be occupied instead by consumerism, but they seek the same thing. It’s two sides of the same coin.”

Achieving agricultural independence is hard. Israeli settlements, Albarghouthi said, are expanding.

“They are cutting us up geographically into Bantustans,” he said. “First they take the hilltops as vantage points, and then they go for the areas with the most fertile soil — for example the region around the Dead Sea — these places are great for growing produce all year round.”

According to B’Tselem, only one-eighth of the land under Palestinian control is even under cultivation because of Israeli’s strict permit regime.

“We must start with what we have,” he said: “the land around our houses. We can start to build a resistance economy that is more and more decentralized.”

Agricultural self-sufficiency was the spirit of the first Intifada, Albarghouthi said, but that was sacrificed by Yasser Arafat and his PLO cronies for money and personal gain.

“We have to try again,” said Albarghouthi.

A big problem Albarghouthi and his team face is that any money going into Palestine is inspected by Israel. The financial borders are controlled. Money gets delayed, taxed, trimmed and sometimes confiscated.

“Whenever they deem us a risk, they can freeze our assets in seconds, even if we are in Canada,” he said. So, he said, they are planning to raise money in bitcoin, and sidestep the whole restrictive system. His team is currently working on setting up BTCPay Server, an open-source payment processor.

But Albarghouthi wants to make it clear that an anti-colonial currency is, by itself, an incomplete solution.

“Monetary freedom must go hand-in-hand with building our production powers,” he said. “At the end of the day, any currency is an alias to resources, and we have to generate our own resources from nature and build them into valuable products that can be used in our society to further innovation and education and healthcare and food security.”

“In doing so, Palestinians should use a currency that we control, not one pegged to the Israeli economy or the petrodollar or anything else,” he added.

XI: The Future Of Bitcoin In Palestine

A few weeks ago, the Israeli government publicly announced the seizing of bitcoin funds connected to Hamas. It seems certain that the IDF will begin to demonize Bitcoin as a tool of terrorists and perhaps, make it harder for Israelis and Palestinians to use.

Given that the Israeli government has prioritized centralizing as many economic flows as possible under its control into and out of Gaza and the West Bank, any money moving outside “official channels” will likely be deemed suspicious. This could be a deterrent to future adoption.

But already today, Paxful and LocalBitcoins have vibrant peer-to-peer marketplaces in Palestine. If Bitcoin could become adopted by hundreds of Palestinian businesses, and hundreds of thousands of individuals, then it could become a remarkably powerful peaceful protest.

There is a possibility here for Palestinians — or any vulnerable population, whether trapped by foreign occupation, domestic authoritarianism, a collapsing economy, or a structural lack of opportunity — to adopt Bitcoin as a new currency. Millions of individuals are already making this choice in Turkey, Argentina, Nigeria, Iran, Lebanon and beyond.

More than two-thirds of Palestinians are under the age of 30, and more than 70% have internet access. Young people are more comfortable with the idea of mobile money, and will be looking for technological solutions to their problems. It is a risk, but adopting Bitcoin as a circular economy could very well give Palestinians a leg up on their neighbors, and position them relatively well for the next century.

El Salvador has provided a national template of how Bitcoin can be used not just as a savings instrument to invest in the future, but also as a payment network that can allow citizens to connect with anyone in the world instantly.

Could Palestine be the El Salvador of the Middle East? President Nayyib Bukele is, after all, Palestinian. His grandparents originally emigrated to El Salvador from the Jerusalem and Bethlehem areas during the fraying of the Ottoman Empire. His father even converted to Islam and “became a prominent imam in San Salvador and a vocal defender of the Palestinian cause.”

Bukele has been quoted as saying that he is very proud of his Palestinian origins, saying he “would like to see a thriving Palestinian state.” It is ironic that a person of Palestinian descent would be the first world leader to adopt bitcoin as a national currency.

There is no question that the Israeli government, American government, Palestinian Authority, World Bank and United Nations would all oppose such a move. They are all too invested in the status quo. So any adoption would have to come from a people power movement.

As for traditional attempts at reform, in the last few weeks there has been discussion of restarting the “Joint Economic Committee” (JEC) — the organization created at the time of the Paris Protocol, which would ultimately have the power to make a new currency for Palestinians. The JEC has not met since 2009 and has largely been used to oversee operations in the OPT, but Israeli and PA ministers are planning to revamp the JEC and “remove obstacles” to PA economic activity.

Palestinians have seen this movie before. An Israeli government push to help the PA has typically not done much for the average person in the West Bank or Gaza, beyond siphoning more money to PA leadership and introducing new controls on the ground. The stated goals this time are to issue 17,000 more permits to Palestinian laborers to “work in construction and industry in Israel” and to bolster the Palestinian Fuel Administration. Again, any reform here is likely to deepen Palestinian dependence on the Israeli economy and put the PA on additional life support.

Recently, the news broke that the Palestinian Monetary Authority is mulling a “central bank digital currency,” a new kind of asset meant to replace banknotes and coins with a digital central bank liability that individuals would hold on their phones. Critics have been blunt: “It’s not going to replace the shekel or the dinar or the dollar. It’s certainly not going to be a store of value or a unit of accounting,” said Barry Topf, a former senior advisor to the Bank of Israel.

Palestinians have not been able to mint their own cash — per the Paris Protocol — but even if they could, there’s no guaranteeing that the Palestinian Authority would not abuse its power and create massive inflation. Its track record on fiscal matters is poor. Topf might be right.

Moreover, the creation of a “Palestinian” currency (digital or otherwise) runs the risk of prolonging the power imbalances that exist today with the Palestinian economy. Would it provide financial “inclusion” — or global financial exclusion?

Even worse, transitioning the Palestinian economy to a digital one — whether it’s controlled by the PA, World Bank, Israel or anyone else — would be disastrous for the small amount of freedom that Palestinians do receive from cash and their informal economy, where they can save and transact outside of government control. A CBDC would enable greater blacklisting, confiscation and surveillance, no matter who is in charge of design.

XII: Activism Beyond Virtue Signaling?

A lot of the online activism for Palestine can be classified as “virtue signaling.” What does posting #FreePalestine actually achieve? Usually, very little. But by helping someone understand how to use Bitcoin, one can help them achieve a degree of real freedom: the ability to protect value from confiscation and to connect with anyone in the world.

For a people whose history is so filled with confiscation, Bitcoin gives Palestinians a way to take the fruits of their labor and time and lock it into an asset in cyberspace, beyond the control of Hamas, Israel, the PA or the World Bank, and secure it with math. It is a peaceful protest, a digital shield, that could lead to big change.

This has been underscored by the many interviews that I conducted to inform this essay. Beyond those whose stories were told, I spoke to a half-dozen other Palestinians for background. They all seemed to echo a few things:

First, as one said, “If we’re not taking matters into our own hands, then no progress will be made.” There is a tremendous (and understandable) lack of trust of the authorities on all sides, and a realization that the status quo will continue unless something new is tried.

Second, if only a few people are using Bitcoin, then everyone seems to agree that the authorities would go after them and put them in jail. But if 100,000 people are using it, then there is nothing they can do. Building a movement is paramount.

Third, if critics on the left do not get it, and continue to attack Bitcoin from their position of privilege, then, said one, they “seem to be more interested in talking about the problem than actually fixing it.” They went on: “Where’s their solution?”

The left traditionally dislikes or ignores Bitcoin. Left-wing critics and economists often call it useless: a Ponzi scheme, a tool for criminals, an environmental disaster and so on. Amnesty International and Human Rights Watch continue to be silent on Bitcoin. Yes, they have done admirable work to detail the suffering of the Palestinians, but why not speak up about a technology that so many of them are already using for empowerment? The same can be said for the international community in general. If they actually want to get involved in changing the situation on the ground, it has to involve changing the money. And Bitcoin is one way to do that.

The Bitcoin silence is perhaps most sadly reflected by a search for the term on the websites of the establishment Palestinian economic think tank MAS or the Israeli civil liberties group B’Tselem: zero results. It is clear that Palestinians will continue to adopt Bitcoin. But it remains unclear if their supporters around the world will help them in this regard.

Today, Palestinians have no monetary independence, are increasingly forced to use the currency of their occupier, are unable to increase their capital base, have become more consumerist and debt-saddled, are entirely reliant on foreign aid and, in Gaza, face civilizational collapse.

When Sarah Roy reflected recently on “what is to be done,” one of her conclusions was that “knowledge production is itself a form of resistance.”

There is nothing to lose by sharing information about Bitcoin, which has already helped so many Palestinians. Perhaps the world’s largest open-source money project can help, where everything else has failed.

XIII: Fix The Money, Fix The World

In the Bitcoin community, there is a saying: “Fix the money, fix the world.”

Obviously, money is just one part of our social fabric. But it is a very important part, and at the end of the day, if Palestinians are not able to fix their money, they will not be able to fix their world.

At the end of my call with Uqab, he told me that many people were becoming so desperate in Gaza that they were selling their homes for Bitcoin. It was the same for businesses. “Any enterprise that opens in Gaza is doomed to fail,” he said, “so the owners would rather sell it than keep it.”

He said their calculation was the following: Real estate is “going to zero” in Gaza, so worst-case scenario, if bitcoin crashes, “it is the status quo for us.”

But if bitcoin continues on its historical trajectory and gains value versus fiat currencies? “Then we have a door to freedom.”

“I’m saving up for my kids,” he said, right before we hang up. “Bitcoin is going to be my ticket out of here.”

This is a guest post by Alex Gladstein. Opinions expressed are entirely their own and do not necessarily reflect those of BTC Inc or Bitcoin Magazine.