Przechwycone na konsoli Nintendo Switch (z ręki/bez stacji dokującej)
Zut alors! Splish-splish toruje sobie drogę do Switch w oszałamiającej akwareli to Dordogne, nostalgiczna wycieczka kajakiem po metaforycznej rzece życia – a także w dół dosłownej rzeki Dordogne na południu Francji. Umanimation, firma produkcyjna stojąca za grą, specjalizuje się w „światach transmedialnych”, jej poprzednie prace obejmowały serial internetowy i krótki film VR. Ta, jej pierwsza gra wideo, łączy zwiewne zamaszyste akwarele z całą zabawą związaną z naciskaniem przycisków – i robi to, aby dostarczyć głęboko wzruszających przemyśleń na temat straty.
Historia koncentruje się na Mimi i jej babcia ze strony ojca Nora. Kiedy Mimi zbliża się do trzydziestki, Nora umiera, zostawiając list, w którym mówi Mimi, aby odwiedziła jej stary dom we francuskim regionie Dordogne. Ojciec Mimi, Fabrice, kłócił się z Norą odkąd Mimi pamięta. Nie wie dlaczego, ale ma to swoje korzenie w letniej wizycie w domu jej babci w dzieciństwie. Ma mgliste, radosne wspomnienia z wakacji, ale cierpi też na blokadę psychiczną. W ten sposób powstaje emocjonująca tajemnica opakowana w halcyon, skąpane w słońcu wspomnienia.
Przechwycone na konsoli Nintendo Switch (podręcznej/bez stacji dokującej)
Wizyta Nory w domu jako osoby dorosłej służy jako ramka dla jej marzeń o dzieciństwie. Malowana sceneria tworzy trójwymiarową przestrzeń z kombinacją modeli 3D i warstw 2D, umożliwiając swobodną kontrolę podczas eksploracji. Stałe kąty kamery podczas przemieszczania się z jednego obszaru do drugiego mają w sobie coś z Resident Evil – a jednocześnie są oddalone o milion mil.
Kiedy Mimi trafia na pewne kluczowe obiekty, ma proustowskie momenty magdalenki, które ją porywają do tego lata z babcią. Następnie kontrola zostaje przejęta przez młodą Mimi we wczesnych latach 80., niechętnie rozpoczynającą tygodniowe wakacje z dala od Paryża. Nie trzeba dodawać, że ta niechęć znika, gdy odkrywa sielankowe uroki odległego starego domu z rzeką, rynkiem i jaskiniami do zwiedzania.
Jako 12-letnia Mimi ma o wiele więcej do odkrycia robić niż w krótkich sekcjach jako osoba dorosła. Oprócz zwiedzania domu i poznawania życia Nory i jej zmarłego męża Édouarda, stopniowo wprowadzane są różne gadżety i zajęcia. Każde wspomnienie rozgrywa się jako pojedynczy dzień wakacji, a każdy dzień jest zaokrąglany przez wypełnienie strony albumu z wycinkami. Na każdej stronie można umieścić wiersz, zdjęcie, nagranie dźwiękowe i naklejkę. Są one zbierane podczas przygód Mimi z babcią — od sadzenia ziół w ogrodzie po wiosłowanie w dół rzeki na piknik.
Przechwycone na konsoli Nintendo Switch (zadokowanej)
W albumie z wycinkami fascynuje to, że za każdym razem można wybrać tylko określoną liczbę rzeczy. W ciągu dnia możesz znaleźć tylko trzy naklejki z sześciu, które były dostępne, możesz zrobić zdjęcie balonów na niebie, ale nie rzeki poniżej, aby nagrać jeden dźwięk, ale nie inny. Następnie z tego, co zebrałeś, musisz wybrać tylko jeden z każdego rodzaju, aby umieścić go w swoim albumie z wycinkami. Ta wymagana selektywność zmusza cię do pozostawienia rzeczy za sobą – wybranie jednej rzeczy oznacza pozostawienie innej. Świadomość, że wspomnienia są albo chronione przed przywołaniem przez dorosłą Mimi, albo pozostawione na ryzyko wyblaknięcia, sprawia, że te wybory są tym bardziej przejmujące.
To Nora zapewnia filozoficzny sposób myślenia, aby poradzić sobie z tymi małymi stratami. Po stracie męża przychodzi, by Mimi mogła przejąć część jego majątku i tchnąć w nie nowe życie. Jej lekcja jest taka, że rzeczy mają wiele żyć; nawet jeśli mogą ci się wymknąć, ich esencja nie jest stracona. To chwyta za serce, ale tylko w obliczu tragedii – tkanki są gotowe na dramatyczny punkt kulminacyjny historii. Oczywiście nie bylibyśmy na tyle głupi, aby porównywać piękne i rozdzierające serce przemijanie Nory z nieokiełznanym trzaskaniem, powiedzmy, Dark Souls, ale podkreśla to wspaniały zakres tego medium, które oba mogą powiedzieć coś o śmierci. Jako wyczyn opowiadania historii i poetyckiej ekspresji Dordogne odniósł sukces.
Przechwycone na Nintendo Switch (ręczny/niedokowany)
Sprawy stają się nieco bardziej skomplikowane, gdy utkniemy w niektórych technicznych aspektach rozgrywki i projektowania. Powszechnie używanym tropem w Dordogne jest inspirowany ekranem dotykowym model interakcji polegający na „przesuwaniu kursora, aby wyglądał trochę jak to, co robi postać”. Na przykład może być konieczne przytrzymanie litery „A”, aby przytrzymać pokrywkę słoika, następnie zakrzywienie joysticka w górę, aby podnieść pokrywkę ze słoika, a następnie poruszanie joystickiem, aby potrząsnąć słoikiem i tak dalej. Jeśli nie wydaje się już stary na początku gry, będzie po kolejnym wsunięciu klucza do zamka, jak ta gra polegająca na wybieraniu nosa w WarioWare. Trzeba przyznać Dordogne, że instrukcje, co należy zrobić, są prawie zawsze wyraźnie pokazane na ekranie, więc przynajmniej nie ma zbytniego niepokoju w ustalaniu, co jest interaktywne, a co nie.
Gdzie indziej ruch wokół świat jest zdatny do użytku, ale nie bez problemów. Czasami Mimi chodzi irytująco wolno, co czasem pogarsza spowolnienie. Prawie wyłamaliśmy drążek z Joy-Cona, próbując przeciągnąć małą ukochaną wzdłuż wiejskiej drogi, która przypominała ruchome piaski. Niektóre sceny są otoczone niewidzialnymi ścianami lub punktami zapalnymi, które trudno zidentyfikować lub trafić. To nie jest katastrofalne; zwykle nie przeszkadza w doświadczeniu, ale kiedy już to robi, może naprawdę zniszczyć ten moment. Szkoda też, że gdy mija kilka godzin gry, nacisk przesuwa się na bardziej dynamiczne interakcje, a pęknięcia w rozgrywce zaczynają się pojawiać.
Wnioski
Wł. jego podróż w dół rzeki, niektóre pomysły projektowe Dordogne wydają się ciężkie, wydajność jest czasami niestabilna, a gdy zbliża się do końca, opiera się na najbardziej niezgrabnych elementach rozgrywki. Ale rozłączenie się z tymi punktami oznacza przegapienie naprawdę wzruszającej historii, która ożywia piękny świat w dźwięku i obrazie. Jest tu wiele do zdobycia, jeśli potrafisz pokonywać przeszkody i po prostu płynąć z prądem.